Το πόιντερ... ωs μπεκατσόσκυλο...

Ο κυνηγός που συνειδητά χρησιμοποιεί ένα πόιντερ στο κυνήγι της μπεκάτσας είναι ένας άνθρωπος ασυμβίβαστος με τη «μετριότητα»...

Είναι από το είδος εκείνων των κυνηγών που ανακαλύπτει μέσα στο δάσος την υπέρτατη ευτυχία και τη βιώνει με όλο του το είναι μέχρι τα βάθη της ψυχής του, εκστασιαζόμενος συνεχώς από τις ικανότητες ενός υπέρτατου «κυνηγού».

Το πόιντερ απαιτεί πολλές ώρες εργασίας στο βουνό για να «μαλακώσει» ο χαρακτήρας του και να δεθεί με τον ιδιοκτήτη του.

Το πόιντερ δημιουργήθηκε στην Αγγλία για να καλύψει τις ανάγκες της ανώτερης τάξης της εποχής του, αλλά εξαιτίας των εξαιρετικών του δυνατοτήτων διαδόθηκε πολύ γρήγορα σε όλο τον κόσμο! Από τη Ν. Αφρική μέχρι τη Γροιλανδία και από τη Γη του Πυρός μέχρι τον Καναδά και την Αυστραλία, η φυλή προσαρμόστηκε σε οποιεσδήποτε -σχεδόν- καιρικές συνθήκες, σε κάθε έδαφος ή θήραμα.

Αποτελεί από μόνο του την εικόνα του υπέρτατου «αθλητή»... Ψάχνει ακούραστα με μεγάλο, άνετο και ευρύ καλπασμό, με το κεφάλι πάντα ψηλά και τη μύτη του προσανατολισμένη στον αέρα, καταναλώνοντας πολλά τετραγωνικά χιλιόμετρα μέσα σε μια μέρα. Ενα πόιντερ που δικαιολογεί το όνομά του έχει όλες τις αισθήσεις του αφιερωμένες στη συνάντηση με το θήραμα, χωρίς όμως να χάνει τον προσανατολισμό του και την πορεία του κυναγωγού του...

Με ένα τέτοιο πόιντερ δεν μπορούν να κυνηγήσουν όλοι οι κυνηγοί! Χρειάζονται γνώσεις, πάθος, υπομονή, «φιλελεύθερο» πνεύμα και τέλεια εκπαίδευση, η οποία ναι μεν θα κρατήσει υπό έλεγχο τον σκύλο, χωρίς όμως να τον «σπάσει» και να το... υποβαθμίσει σε κυνηγετικό σκυλί της ηπειρωτικής Ευρώπης. Το πόιντερ απαιτεί πολλές ώρες εργασίας στο βουνό για να «μαλακώσει» ο χαρακτήρας του και να δεθεί με τον ιδιοκτήτη του.

Το «δέσιμο»...
Ενα καλό πόιντερ δεν φτιάχνεται κυνηγώντας το μια φορά στις δέκα μέρες, διότι όσο μένει μέσα συσσωρεύει πίεση, που συνήθως εκδηλώνεται με «εκρηκτικό» τρόπο στο βουνό, μειώνοντας την πρακτική αποτελεσματικότητα του σκύλου.

Ο κυνηγός που θέλει να απολαύσει τα ξεχωριστά προτερήματα της φυλής, πρέπει πρώτα να «δεθεί» με τον σκύλο του...Να ζει με το πόιντέρ του μέσα στο σπίτι, να το κάνει κέντρο της ζωής του και της καθημερινότητάς του, να αναβαθμίζει συνεχώς τις πνευματικές του ικανότητες... Ολα αυτά αποτελούν αδήριτη ανάγκη για ένα πόιντερ, ιδιαίτερα για εκείνο που προορίζεται για «μπεκατσόσκυλο»!

Το μυαλό και η ψυχική ισορροπία πρέπει να είναι τα κυρίαρχα προτερήματα, τα οποία θα... βάλουν σε «τάξη» όλες τις άλλες αρετές του σκύλου μας, για να επιτυγχάνεται κάθε φορά το μάξιμουμ του αποτελέσματος.

Αναμνήσεις...
Ενα πόιντερ για να είναι πράγματι καλό μπεκατσόσκυλο, πρέπει να είναι σχεδόν ανεπηρέαστο από τις καιρικές συνθήκες, να διαισθάνεται τις πιθανές θέσεις που μπορεί να κρύβεται μια μπεκάτσα, και να αντιλαμβάνεται από την... αναθυμίαση τον τρόπο που πρόκειται να συμπεριφερθεί το πουλί στη διαδικασία της προσέγγισης...

Οταν κυνηγούσα με τη Τζούντι ?τη γιαγιά της Κίρκης? δεν είχαν ακόμα εφευρεθεί τα μπίπερ... Κυνηγώντας λοιπόν με το κλασικό κουδούνι, εάν η σκύλα φέρμαρε και εγώ δεν μπορούσα να την εντοπίσω, άφηνε τη φέρμα και... γύρναγε πίσω για να με βρει και να με οδηγήσει στην μπεκάτσα που είχε αφήσει! Ηταν ένα σκυλί απόλυτα τακτικό στους χρόνους απομάκρυνσης και επιστροφής του. Ετσι άλλοτε, όταν έδειχνε ότι έψαχνε σε μια περιοχή χωρίς να επιστρέφει στο συγκεκριμένο χρόνο για να μου δώσει το «στίγμα» της, εγώ είχα πάρει το «μήνυμα»...

Οταν πήγαινα και την έβρισκα, μόνο τότε η σκύλα πλησίαζε και φέρμαρε την μπεκάτσα που είχε από πριν εντοπίσει, αλλά αισθανόταν πως το πουλί ήταν τόσο «νευρικό» που θα έφευγε πριν ακόμα εγώ φτάσω στο σημείο της «φάσης». Τι να πει κανείς για ένα τέτοιο ζώο; Ενα τέτοιο πόιντερ δεν υπάρχει για να μας υπηρετεί! Εμείς υπάρχουμε για να το «υπηρετούμε», να το φροντίζουμε, να το προστατεύουμε και να το θαυμάζουμε...

Αν έχεις κυνηγήσει με τέτοια πόιντερ, πολύ δύσκολα θα μπορέσεις να ευχαριστηθείς το κυνήγι με οποιονδήποτε άλλον σκύλο.

Στο κρύο...
Η φυλή δεν έχει βέβαια μακρύ τρίχωμα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αντέχει λιγότερο στο κρύο και στα πυκνά (είναι περισσότερο θέμα προσωπικής αντοχής και ευαισθησίας του κάθε ζώου). Στις βόρειες χώρες τα πόιντερ κυνηγούν πολύ συχνά μέσα στα χιόνια και στους πάγους, χωρίς να έχουν ιδιαίτερο πρόβλημα... Βέβαια, αμέσως μετά το κυνήγι, όταν ο σκύλος πάψει να κινείται, πρέπει να φροντίσουμε να τον στεγνώσουμε, να τον ταΐσουμε και να τον κοιμίσουμε σε ζεστό και στεγνό μέρος.

Θυμάμαι ότι η Κίρκη συνήθιζε να σπάει τον πάγο στις διάφορες λούτσες που συναντούσαμε στο δάσος, για να κυλιστεί και να δροσιστεί μέσα στο παγωμένο νερό... Και θυμάμαι τον Kardamilis Ver να ψάχνει με καταιγιστικό ρυθμό στις κορυφές και στα διάσελα εν μέσω φοβερής χαλαζόπτωσης!

Ολες οι κυνηγετικές φυλές έχουν να επιδείξουν εξαιρετικά δείγματα κυνηγόσκυλων, όταν όμως το πόιντερ είναι καλό, ισορροπημένο και καλά εκπαιδευμένο, είναι... ανυπέρβλητο.

Μια χρονιά εκπαίδευα διάφορους σκύλους πάνω σε ένα βουνό, και στις απέναντι πλαγιές έβοσκε τα πρόβατά του ένας τσοπάνης.

Μετά μια εβδομάδα έτυχε να συναντηθούμε μέσα στο ρέμα και, κουβέντα στην κουβέντα, ήρθε η συζήτηση για τα σκυλιά που παρακολουθούσε όλες αυτές τις ημέρες από απέναντι...

«Αχ αυτό το... παρδαλό, φωτιά έβαλε και έκαψε το βουνό» μου είπε. Το... «παρδαλό ήταν η Κίρκη»! Γι΄ αυτό και επιμένω: οι θυσίες που απαιτούνται για τη δημιουργία τέτοιων σκύλων είναι απόλυτα δικαιολογημένες. Πρέπει πάντα να ονειρευόμαστε...

ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΑΤΕ;
Πριν όμως μπει κανείς σε όλη αυτήν τη διαδικασία, πρέπει να βρει και να αποκτήσει ένα... πραγματικό πόιντερ, και όχι ένα από τα χιλιάδες «ποϊντεροειδή» που αναπαράγονται για εμπορική εκμετάλλευση, χωρίς φροντίδα, χωρίς αγάπη και χωρίς γνώσεις για τη φυλή. Το όποιο κυνηγετικό αποτέλεσμα είναι το άθροισμα όλων των φυσικών χαρισμάτων του σκύλου μας, ενώ το ίδιο το κυνήγι είναι εκείνο που θα πρέπει να μας υποδεικνύει τους σκύλους που πρέπει να χρησιμοποιούνται ως «γεννήτορες».

ΘΩΜΑΣ ΠΕΤΡΟΧΕΙΛΟΣ