Στη μάχη κατά της λύσσας οι Κυνηγετικές Οργανώσεις...

Με τα κρούσματα λύσσας να στέλνουν σήματα κινδύνου από μεθοριακές περιοχές κοντά στα βόρεια σύνορά μας, η Πολιτεία ανέθεσε για πρώτη φορά στις κυνηγετικές οργανώσεις κάθε βαθμίδας σημαντικά «καθήκοντα» πρόληψης και ελέγχου, αλλά και σημαντικές αρμοδιότητες διαχείρισης σε περίπτωση κρουσμάτων της ασθένειας σε ζώα της άγριας πανίδας…

Πιο συγκεκριμένα:

Μετά μια σειρά αλλεπάλληλων επαφών και συναντήσεων εκπροσώπων και επιστημονικών συνεργατών της Κ.Σ.Ε. και της Δ’ ΚΟΣΕ με τα συναρμόδια υπουργεία Περιβάλλοντος και Αγροτικής Ανάπτυξης, οι αρμόδιοι κρατικοί φορείς αναγνώρισαν τις κυνηγετικές οργανώσεις ως μοναδικούς αξιόπιστους συνομιλητές και «εταίρους» στην οργάνωση της άμυνας της χώρας απέναντι στην ασθένεια, αποφασίζοντας μάλιστα να περιβάλλουν αυτήν τη συνεργασία και με θεσμική κατοχύρωση

Ετσι, με Κοινή Υπουργική Απόφαση που τέθηκε σε ισχύ από τις 11 Απριλίου του 2012, οι θηροφύλακες των Ομοσπονδιών και των κυνηγετικών συλλόγων εξουσιοδοτήθηκαν να συμβάλουν στο έργο συλλογής δειγμάτων αγρίων ζώων, ώστε με την αποστολή τους στο Εθνικό Εργαστήριο Αναφοράς να ελέγχεται τυχόν εμφάνιση της νόσου στην Ελλάδα.

Με την ίδια Υπουργική Απόφαση θεσμοθετήθηκε η μόνιμη παρουσία εκπροσώπου της Κυνηγετικής Συνομοσπονδίας Ελλάδας, στην Επιτροπή που θα εδρεύει στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης για να συντονίζει, ελέγχει και παρακολουθεί την αποτελεσματική εφαρμογή του προγράμματος…

Σημειώνεται μάλιστα πως η Κ.Σ.Ε. είναι η μόνη κοινωνική οργάνωση που μετέχει με εκπρόσωπο στην Επιτροπή, καθώς η υπόλοιπη σύνθεσή της απαρτίζεται από φορείς της Δημόσιας Διοίκησης.

Η Υπουργική Απόφαση επαναφέρει και συγκροτεί επίσης… «συνεργεία δίωξης» τόσο ΕΝΤΟΣ όσο και ΕΚΤΟΣ της κυνηγετικής περιόδου, σε περίπτωση που σε κάποια περιοχή υπάρξει έστω και υποψία περιστατικού λύσσας σε ζώα της άγριας πανίδας.

Σε περίπτωση λυσσύποπτου ζώου ή ζώων, θα ενεργοποιείται «συνεργείο δίωξης» με τη συμμετοχή των θηροφυλάκων των κυνηγετικών οργανώσεων, με στόχο τη σύλληψη ή θανάτωση των ζώων που κρίνονται ως «ύποπτα»…

Στην περίπτωση μάλιστα που η υποψία μεταβληθεί σε βεβαιότητα και τα ζώα χαρακτηρισθούν «θετικά» στην ασθένεια, τα «συνεργεία δίωξης» επιφορτίζονται με τη θανάτωση των ευπαθών ζώων της άγριας πανίδας που δαγκώθηκαν ή ήρθαν σε επαφή με εκκρίσεις ζώων θετικών στη λύσσα.

Σε περίπτωση μάλιστα βεβαιωμένου κρούσματος σε μια περιοχή, εφαρμόζεται το άρθρο 9 της Συνθήκης της Βέρνης για τη ρύθμιση του υπερπληθυσμού των ειδών-στόχων της άγριας πανίδας, και κυρίως της αλεπούς, για τη διαφύλαξη της δημόσιας υγείας.

Υπενθυμίζεται πως το άρθρο 9 της Συνθήκης της Βέρνης επιτρέπει κατ’ εξαίρεση τη νόμιμη χρήση και μη επιλεκτικών μεθόδων θήρευσης (δολώματα, παγίδες κ.λπ.) για τον έλεγχο του πληθυσμού κάποιου είδους, κάτι που μέχρι σήμερα δεν είχε ποτέ άλλοτε επικαλεσθεί η Ελληνική Πολιτεία.

Στην απευκταία περίπτωση, πάντως, που κάποιο κρούσμα λύσσας εντοπισθεί εντός του ελληνικού εδάφους, το επιστημονικό προσωπικό αρκετών κυνηγετικών οργανώσεων είναι έτοιμο να βοηθήσει, να ενημερώσει και να συνδράμει σε κάθε περίπτωση την Πολιτεία, καθώς ήδη ολοκληρώθηκε και η εκπαίδευσή του στον «χειρισμό ύποπτων περιστατικών λύσσας».

Μεθόδευση απαγορεύσεων...

Μεγάλη οργή έχει συσσωρευθεί στις τάξεις των κυνηγών της ευρύτερης περιοχής της Μεγαλόπολης και της Αρκαδίας γενικότερα, εξαιτίας των προωθούμενων απαγορεύσεων κυνηγίου στο Λύκαιον Ορος, που φέρεται να προτάθηκαν... από τον ίδιο τον Κυνηγετικό Σύλλογο της Μεγαλόπολης!
Οι αντιδρώντες υποστηρίζουν ότι η προτεινόμενη απαγόρευση εξυπηρετεί... τοπικιστικές ανάγκες και όχι την προστασία της πανίδας, υπενθυμίζοντας ότι στην ίδια περιοχή υφίσταται ήδη απαγόρευση κυνηγίου σε μια έκταση 50.000 στρεμμάτων(!), λόγω των ορυχείων της ΔΕΗ...
Το «Εθνος Κυνήγι» δεν είναι σε θέση να γνωρίζει αν όντως η νέα απαγόρευση προτείνεται από τον Κ.Σ. Μεγαλόπολης, ούτε αν είναι σε γνώση της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Πελοποννήσου.
Εντός των προσεχών ημερών όμως σχετική επιστολή διαμαρτυρίας -που θα υπογράφεται από δεκάδες κυνηγούς- θα σταλεί στον Περιφερειάρχη Πελοποννήσου, από τον οποίο και θα ζητείται να μην ενδώσει στο αίτημα της απαγόρευσης από όποιον και να του υποβληθεί!

• «Σας γνωρίζουμε ότι η απόφαση της δημιουργίας νέου Καταφυγίου πάρθηκε κατά τη γενική συνέλευση το πρωινό των εκλογών του Κ.Σ. Μεγαλόπολης, όπου παρίσταντο... δυο-τρία άτομα. Είναι νόμιμη, αλλά δεν είναι ηθικά αποδεκτή, γιατί είναι αντίθετη με τη συντριπτική πλειονότητα των κυνηγών» αναφέρει μεταξύ άλλων σημείωμα που εστάλη στο «Εθνος Κυνήγι»...

Μεθόδευση απαγορεύσεων...

Γιατί τόσα παράπονα για το Πόιντερ ρε παιδιά?

του Ακη Λάππα
Αυτό δεν είναι ένα κανονικό , σύνηθες αλλά και τυχαίο άρθρο. Δεν είναι μια από τις στιγμές που με πιάνει η στέρηση για επικοινωνία με τους παλιούς φίλους και ξεκινάω να γράφω. Εδώ μιλάμε για ένα σοβαρό θέμα που έχει προκύψει και που πιστεύω ότι η αναφορά του μέσω αυτών των γραμμών που θα διαβάσετε , η ανάλυσή του , η συζήτησή του μέσα εδώ αλλά και η προσπάθεια να γίνει δημόσια στο εγγύς μέλλον θα βοηθήσουν στην εξομάλυνση αν όχι στη λύση του προβλήματος .Για ποιο πρόβλημα μιλάμε;
Τα τελευταία λίγα χρόνια συναντάω πολλούς απογοητευμένους Ποιντεράδες , πολλοί από τους οποίους μάλιστα το «γυρνάνε» σιγά σιγά στο Σέττερ. Τι συμβαίνει με αυτόν το σκύλο; Είναι δυνατόν ο βασιλιάς να χάσει τον θρόνο του; Ξέρω , βλέπω , νοιώθω ότι κάτι συμβαίνει αλλά δεν θέλω να το πιστέψω . Δεν πρέπει να το πιστέψω ούτε εγώ αλλά ούτε κανένας αληθινός Ποιντεράς. Τι μπορούμε όμως να κάνουμε . Μπορούμε άραγε να κάνουμε τίποτα; Λέω ,αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι τουλάχιστον να ψάξουμε τους λόγους για τους οποίους η διαλεχτή αυτή φυλή πάει να χαλαρώσει και να πάρει κακό δρόμο και αν συμφωνήσουμε σε κάποιες κοινές γνώμες ,να τις σερβίρουμε σε εκείνους που εξ ορισμού κατευθύνουν τη φυλή . Μιλάω κυρίως για τους εκτροφείς και τους κριτές των αγώνων. Οι δεύτεροι , ίσως έχουν ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη .Αυτό θα το αναλύσουμε πιο κάτω.
Πρέπει να μιλήσουμε όλοι . Όταν λέμε όλοι εννοούμε όλοι όσοι προβληματίζονται , ανησυχούν και πονάνε για την πορεία που παίρνει το Ποιντερ. Το φιλόξενο αυτό περιοδικό θα δημοσιεύσει όλες τις σχετικές απόψεις που θα σταλούν .
Το πρώτο λόγο βέβαια για αυτή την φυλή την έχουν κάποιοι παθιασμένοι που έχουν τις αποδείξεις ότι την έχουν εξυπηρετήσει πολλά χρόνια έχοντας προσφέρει τα μέγιστα στην βελτίωση της. Έχουν όμως και την ευθύνη για το που πάει σήμερα η φυλή και τέλος έχουν την υποχρέωση να δουν αν έχουν κάνει λάθη και να επαναπροσδιορίσουν το όλο θέμα.
Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί οι «όλοι» που πρέπει να μιλήσουν ; Δεν χρειάστηκε πολύ για να επιλέξω μερικά ονόματα . Το βασικό κριτήριο βέβαια είναι η ιστορία τους και η πορεία που έχουν χαράξει εδώ και πολλά χρόνια δίπλα στη μαγική αυτή φυλή.. Στο τέλος του άρθρου δείτε τα ονόματα που θα σας παραθέσουν τις σκέψεις τους.
Τι μου ήρθε τώρα στο μυαλό; Μα η γνωστή διαφήμιση που τρέχει καθημερινά αυτές τις μέρες στα κανάλια της TV.
Ρε παιδιά ελάτε να οργανωθούμε να κάνουμε μια …. προσέγγιση …της προκοπής .
Είναι αλήθεια λοιπόν ότι κάτι δεν πάει καλά με αυτή τη φυλή τελευταία. Μιλάμε για τον βασιλιά της φέρμας , μιλάμε για το σκυλί που κάθε κυνηγός όταν ξεκινούσε τα πρώτα του κυνηγητικά βήματα ονειρευόταν να κρατήσει στο λουρί του. Μιλάμε για ένα σκυλί που έχουμε πολύ μεγάλες απαιτήσεις και προσδοκίες από αυτό.
Ας δούμε όμως για πιο πράγμα κατηγορείται αυτό το σκυλί από αρκετούς κυνηγούς που του γυρνάνε πλέον τη πλάτη.

- Λένε ότι η ταχύτητά του είναι μεγαλύτερη από τη μύτη του.
- Λένε ότι ηδονίζεται να τρέχει και να ξανατρέχει και που και που θυμάται ότι η δουλειά του είναι να βρίσκει θήραμα.
- Λένε ότι παιδιαρίζει κυνηγώντας πεταλούδες και χελιδόνια σε ηλικία που έπρεπε να τρώει βουνά.
- Λένε ότι του λείπει το μυαλό , το μυαλό του κυνηγού.
- Λένε και άλλα διάφορα που με λίγα λόγια σημαίνουν ότι δεν ικανοποιεί πλέον σαν κυνηγόσκυλο.

Τι συμβαίνει όμως ; Σε αυτό το σημείο θα επιχειρήσω να δώσω την δική μου εξήγηση και μάλιστα θα το κάνω τελείως ανεπηρέαστος από όποια άλλη γνώμη . Εννοείται ότι έχω πολύ μεγάλη περιέργεια να μάθω που έχουν εντοπίσει το πρόβλημα όλοι εκείνοι που γνωρίζουν το Πόιντερ όσο τον ίδιο τους τον εαυτό. Βασικός υπεύθυνος : Αγώνες. Έτσι λένε οι περισσότεροι. Είναι όμως δυνατόν;
Πολλοί λοιπόν λένε ότι ο βασικός υπεύθυνος για την κατηφόρα του Ποιντερ είναι ο ίδιος λόγος που σίγουρα έχει πιστωθεί για την κατακόρυφη απογείωσή του τα τελευταία 20 χρόνια , δηλαδή οι αγώνες κυνηγητικών ικανοτήτων . Δεν μπορεί να διαφωνήσει κανείς ότι οι αγώνες έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης αλλά όχι όλη την ευθύνη.
Αλήθεια όμως , σε τι φταίνε οι αγώνες ; Μήπως αυτοί δεν είναι το πεδίο όπου δοκιμάζονται και κρίνονται τα καλά σκυλιά; ’ραγε για να κερδίσει φήμη ένα σκυλί δεν πρέπει να είναι απαραίτητα άξιο; Δεν λέμε να κερδίσει έναν δύο αγώνες , λέμε να κερδίσει σειρά αγώνων κρινόμενο από διαφορετικούς κριτές . Είναι δυνατόν ένα μέτριο σκυλί να μπορεί να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις ενός αγώνα μεγάλης έρευνας αλλά και έρευνας κυνηγίου; ’ραγε δεν πρέπει να έχει ψηλό επίπεδο νοημοσύνης για να μπορεί να δεχτεί εκπαίδευση τέτοια που να παίρνει εντολές ακόμα και 300 -400 μέτρα μακριά από τον εκπαιδευτή του ; ’ραγε δεν θα πρέπει να είναι πραγματικός αθλητής για να μπορεί επι 10-15 λεπτά να τρέχει στο μάξιμουμ της ταχύτητάς του σε οποιοδήποτε τύπο τερέν του ζητηθεί και με οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες; ’ραγε δεν θα πρέπει να έχει σούπερ μύτη για να μπορεί να αρπάξει την αναθυμίαση του θηράματος όταν τρέχει σαν σεληνιασμένος;
Τι γίνεται λοιπόν ρε παιδιά; Έχουμε έναν σκύλο αθλητή ,μυταρόλα, νοήμονα, εκπαιδεύσημο , παθιασμένο και λέμε ότι δεν κάνει για τα κυνήγια μας ; Είναι δυνατόν; Τι άλλο θα ονειρευόταν κάποιος αν του λέγανε ότι μπορεί να αποκτήσει για το κυνήγι του έναν σκύλο με όλες αυτές τις αρετές;
Είναι δυνατόν ένα σούπερ σκυλί αγώνων να παράγει μέτρια έως άχρηστα κυνηγόσκυλα;
Θέλω να δώσω μια καλλίτερη εικόνα , μια εικόνα που είχαμε πριν 20 χρόνια πολλοί από τους σημερινούς ασπρομάλληδες και λίγο υπέρβαρους που βλέπετε να γυροφέρνουν στα τερέν των αγώνων , είτε σαν εκπαιδευτές είτε σαν κριτές είτε σαν θεατές και που εκείνα τα χρόνια βλέπαμε τα βουνά πολύ πιο χαμηλά. Ακούγαμε λοιπόν για τέτοια σκυλιά αγώνων από την γειτονική Ιταλία και παθαίναμε πραγματικό εκστασιασμό . Όνειρο μας ήταν αρχικά να πάμε να δούμε με τα ίδια μας τα μάτια αυτό το μαγικό πράγμα που λέγεται αγώνας και σε δεύτερο χρόνο να αποκτήσουμε και μείς ένα τέτοιο εξωπραγματικό ζωντανό. Μη βλέπετε φίλοι μου (και απευθύνομαι στη γενιά που μπήκε εύκολα στην έννοια αγώνες και σκυλιά αγώνων από το ξεκίνημα της κυνηγητικής τους καριέρας ) ότι εσείς σήμερα έχετε την δυνατότητα να βλέπετε από κοντά αυτά τα σκυλιά και να ενημερώνεστε με άρθρα και φωτογραφίες για κάθε λεπτομέρεια. Ο σκύλος σήμερα είναι μπροστά σας γυμνός απομυθοποιημένος και έτοιμος να τον αγγίξετε, να τον δείτε σε δράση να τον κρίνετε και να αποκτήσετε άποψη. Γιατί λοιπόν , εφόσον υπάρχει αυτή η ευκολία αντίληψης για το ποιόν κάθε σκύλου , εφόσον υπάρχει η λεπτομερής ενημέρωση από τις κρίσεις των κριτών και από τις αναφορές και πληροφορίες των περιοδικών αλλά και από τα πραγματικά αποτελέσματα που βγάζει αυτός ο σκύλος από τις εμφανίσεις του στους αγώνες , γιατί αλήθεια μας ξεφεύγει σιγά σιγά ο στόχος μας που είναι καλλίτερα και καλλίτερα και ακόμα καλλίτερα κυνηγόσκυλα;
Τελευταία ακούμε ότι τα σκυλιά αγώνων είναι φτιαχτά. Ανακριβές.
Ακούω διάφορα που δεν συμφωνώ καθόλου. Για παράδειγμα , ακούω για σκυλιά μακιγιαρισμένα από τους μαέστρους επαγγελματίες εκπαιδευτές που μπορούν να μεταμορφώσουν έναν ανίκανο σκύλο σε πρωταθλητή. Λάθος φίλοι μου . Το μέτριο σκυλί δεν το ακουμπάει πλέον ο σημερινός Έλληνας εκπαιδευτής διότι δεν τον παίρνει να χάσει χρόνο και δουλειά πάνω του. Μπορεί να διορθώνει αρκετά «προβλήματα» , όπως για παράδειγμα δεν ασχολούμαι με πεταλούδες και γαλιάντρες , δεν βάζω τη μύτη κάτω σε καμία περίπτωση ,δεν κοιτάω καθόλου τη κάνει ο άλλος σκύλος αλλά κοιτάω μόνο τη δουλειά μου , δεν τολμώ να μην κάνω συναίνεση κλπ .Αλλά ακόμα και αυτό , δηλαδή να διορθώνει τα λάθη του ένα σκυλί , είναι ένα μεγάλο προσόν . Απλά διότι ένας σκύλος τέτοιου βεληνεκούς δεν είναι εύκολο να δεχτεί διορθώσεις αν δεν έχει το μεγάλο ζητούμενο δηλαδή την εκπαιδευσημότητα. Όμως το σκυλί που βλέπουμε να σχίζει τους κάμπους της Μακεδονίας ψάχνοντας με απληστία να βρεί το θήραμα , δεν είναι φτιαχτό σκυλί. Είναι αυτό που βλέπουμε. Είναι απλά ρετουσαρισμένο για τις ανάγκες του θεάματος και των κανόνων που ζητάει αυτό το θέαμα που λέγεται αγώνας. Είναι ποτέ δυνατόν να πάρεις ένα σκυλί του μέσου όρου και να το μεταμορφώσεις σε ένα ακραίο ζώο που μπορεί να σταθεί σε το αυτό εξτρίμ σπόρ; Το ξεχνάμε διότι απλά δεν γίνεται.
Ταχύτητα και απόσταση έρευνας. Απελπισία για πολλούς.
Λένε επίσης και παραπονούνται για την ταχύτητα του σκύλου στο κυνήγι που είναι συνυφασμένη και με την μεγάλη απόσταση έρευνας που φυσικά είναι αποτέλεσμα των γονιών του που πρέπει να πηγαίνουν γρήγορα και μακριά διότι αυτό ζητάει το «παιχνίδι». Η ταχύτητα στο κυνήγι , συνήθως είναι χαρακτηριστικό της νιότης των σκύλων και με την εμπειρία και τα χρόνια μαθαίνει να ελέγχει και την ταχύτητα αλλά και τις αποστάσεις ανάλογα με το τερέν. Επίσης αυτές τις μεγάλες ταχύτητες της βλέπουμε στα πρώτα 10-20 έστω και 30 πρώτα λεπτά του σκύλου στο τερέν του κυνηγίου. Βέβαια οι περισσότεροι κυνηγοί απελπίζονται , εκνευρίζονται και χάνουν την υπομονή τους .
Επειδή όμως υπάρχει ένας κανόνας που λέει ότι ο σκύλος είναι 50% κληρονομιά δηλαδή γονίδιο και 50% εκπαίδευση , ας πάρουμε πάνω μας και ας χρεωθούμε τουλάχιστον με το δεύτερο 50% που αφορά εμάς τους ίδιους με την ικανότητά μας να εκπαιδεύουμε το σκυλί μας.
Και όμως οι αγώνες έχουν ευθύνη .
Τέλος με τα πλεονεκτήματα που έχουν οι αγώνες. Ας δούμε τώρα τι μειονεκτήματα έχουν , έτσι ώστε να τους χρεώσουμε το μέρος της ευθύνης που τους αναλογεί. Διότι δεν μπορεί , κάποια μειονεκτήματα θα έχουν για να αρχίζει να χαλάει η συνταγή του καλού κυνηγητικού σκύλου. Για να σκεφτούμε λίγο τι είναι αυτό που αν λείπει από τον σκύλο , δεν έχει καμία τύχη στους αγώνες;;; Μα τι άλλο από την ποιότητα . Την ποιότητα της κίνησης , την ποιότητα του ανεβάσματος προς την αναθυμίαση και τέλος την ποιότητα του πόντου που εμπεριέχει κίνηση, έκφραση και στάση φέρμας . Να το πούμε αλλιώς ; Το στυλ.
Για μένα είναι ένα απαραίτητο «κακό». Ποιός αμφιβάλει ότι όλοι μένουμε έκθαμβοι τη στιγμή που ένας σκύλος θα πάρει έναν μεγάλο πόντο με μεγάλη ποιότητα.
Και ο κριτής έχει ευθύνη .
Εδώ ακριβώς κολλάει αυτό που είπαμε στην αρχή για την ευθύνη του κριτή. Ο κριτής έχει μάθει να αναζητάει την ποιότητα και είναι φυσικό να εντυπωσιάζεται από έναν τέτοιο σκύλο. Μην ξεχνάμε ότι ακόμα και ο κανονισμός των αγώνων δίνει βάρος στην ποιότητα του πόντου και όχι στην ποσότητα. Δεν ξέρω πόσο φταίει ο κριτής η οι κανονισμοί πάντως ο κριτής σίγουρα γαλουχείται με την ιδέα της ποιότητας . Αυτός είναι που θα δώσει την ψηλή βαθμολογία , το CACIT ,το κύπελλο , τη φήμη κλπ. Ορισμένες φορές σχεδόν σνομπάρει τον σκύλο που θα πάρει 2-3 πόντους αλλά θα κινείται με το κεφάλι λίγο πιο χαμηλά από την γραμμή της ράχης και θα δώσει το κύπελλο στον σκύλο με την «μια , αλλά ποιοτική φέρμα». Υπάρχουν αρκετοί ξένοι κριτές που δεν έχουν την άμεση και παθιασμένη σχέση που έχουν οι Έλληνες κριτές με το κυνήγι και γιαυτό ίσως δικαιολογούνται να βάζουν σε δεύτερη μοίρα την ύψιστη ικανότητα του σκύλου να βρίσκει θήραμα και να ηδονίζονται με το στιλ γενικότερα. Δικός μας όμως κριτής δεν δικαιούται να ξεχάσει τον σκοπό για τον οποίο μπήκε στα τερέν που δεν είναι άλλος να δίνει καλλίτερους σκύλους στο κυνήγι. Προσοχή , δεν λέω ότι το κάνουν. Λέω να μην καταντήσουν να το κάνουν. Λέω να μην παρασύρονται από απόψεις κριτών –μη κυνηγών . Όσο πιο κοντά στο κυνήγι είναι ένας κριτής τόσο ζηλεύει και θαυμάζει τα σκυλιά που βρίσκουν θήραμα. Αυτό το είχα παρατηρήσει και το είχα διαπιστώσει τα χρόνια που έμπαινα και γω στα χωράφια για να κρίνω. Υπήρχαν ορισμένοι που αν τους ρωτούσες πιο σκυλί «παίζει» φέτος στα τερέν θα σου μίλαγαν για ένα σκύλο ξεκινώντας την περιγραφή με το … έχει τρομερή νοοτροπία και τρομερή κίνηση . Με το «βρές» τι γίνεται όμως ;;; Σπάνια ένας τέτοιος κριτής θα αναφέρει σαν πρώτο στοιχείο αυτό το μαγικό χάρισμα του «βρές». Και πάλι θα πω όμως ότι ο κριτής δεσμεύεται από τους κανονισμούς αλλά …..πιστεύω ότι έχει πολλούς τρόπους ο κυνηγός-κριτής να προωθήσει τον σκύλο που έχει διαπιστώσει ότι είναι κυνηγαράς και ας μην έχει το CACIT στο τσεπάκι. Μην ξεχνάμε ότι πολλοί κυνηγοί προσπαθούν να πάρουν πληροφορίες από τους κριτές όταν ψάχνουν τον επόμενο κυνηγητικό τους σύντροφο…
Ναι αλλά και ο εκτροφέας έχει ευθύνη.
Δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν είναι ζητούμενο από κάθε αληθινό Ποιντερά η ποιότητα στον σκύλο που κυνηγάει μαζί του ( εντάξει , το ίδιο ισχύει και για τα μαλλιαρά αλλά τώρα μιλάμε για το Ποιντερ μας) αλλά είναι και μια καλά κρυμμένη παγίδα για την εκτροφή. Ας μελετήσουμε γατί είναι παγίδα και από πού ξεκινάει το κακό; Το κακό ξεκινάει από την ηλικία των 4 εως 8μηνών όπου ένα σκυλί δείχνει αν έχει ποιότητα η όχι. Τα «όχι» λοιπόν αποκλείονται . Ναι αλλά μέσα σε αυτά τα «όχι» μπορεί να υπάρχει ο πολύ μεγάλος κυνηγός , έτσι δεν είναι; Να λοιπόν η παγίδα. Και το πράγμα δεν τελειώνει εκεί. Το κακό είναι ότι σκυλί χωρίς ποιότητα βγαίνει από την γραμμή εκτροφής. Χωρίς να το θέλει λοιπόν πολλές φορές ο εκτροφέας έχει ξεσκαρτάρει κάποιο κυνηγητικό ταλέντο . Και το σίγουρο είναι ότι θα αναζητάει πάντα το σκυλί ποιότητας που σημαίνει ότι η εκτροφή θα έχει πρωταρχικό στόχο ( μεταξύ άλλων βέβαια ) αυτό το στοιχείο. Εγώ σαν κυνηγός θέλω τη συνταγή που λέει σκύλος ποιοτικός και σκύλος κυνηγός .Όμως θα συμβιβαστώ ακόμα και αν ο σκύλος δεν έχει την μεγίστη ποιότητα. Ο στόχος μου δηλαδή είναι ποιο εύκολος. Στοχεύω στα κυνηγητικά ένστικτα και ότι άλλο κάτσει από ποιότητα είναι πολύ καλοδεχούμενο. Ο εκτροφέας όμως έχει ένα πολύ ποιο δύσκολο ρόλο . Πρέπει να ισοζυγήσει τα δύο αυτά στοιχεία. Θα το πετύχει; Εδώ ακριβώς είναι η αξία του ταλαντούχου και τίμιου εκτροφέα.
Ποιος μένει ; Φυσικά ο ιδιοκτήτης .Αυτός δεν έχει μερίδιο ευθύνης;
Εδώ θα κάνω εύκολη κριτική διότι απλά είμαι έξω από το παιχνίδι. Αν είχα δώσει και γω κάποιες χιλιάδες ευρώ για αγορά η συντήρηση του μεγάλου πρωταθλητή με την μεγάλη ζήτηση για επιβάσεις δεν ξέρω πως θα το έβλεπα. Έχει όμως πραγματικά μεγάλη ευθύνη ο ιδιοκτήτης του πρωταθλητή. Πρώτα από όλα έχει ευθύνη διότι ο σκύλος του μπορεί να επηρεάσει μια ολόκληρη γενιά κυνηγόσκυλων. Αν ο σκύλος «βγάζει» προβλήματα και αν δεν έχει ο ιδιοκτήτης την τιμιότητα να σταματήσει το κακό βάζοντας φρένο στις επιβάσεις τότε η ζημιά που θα κάνει στη φυλή είναι πολύ μεγάλη. Μπορεί να καταστρέψει ολόκληρες εκτροφές που χρόνια παλεύει ο εκτροφέας-δημιουργός τους να κρατήσει καθαρές.
Όμως δεν νομίζω ότι αμφιβάλει κανείς ότι όσο καλός και αν είναι ο αρσενικός , αν η μάνα δεν είναι κάποιου επιπέδου η αν είναι προβληματική και έχει κρατηθεί απο τον ιδιοκτήτη της μόνο ως «μάνα» , ότι τα αποτελέσματα θα είναι καταστροφικά .Και μακροχρόνια , αυτό που θα πάθει ο ιδιοκτήτης που δίνει τον σκύλο του ανεξέλεγκτα σε οποιαδήποτε θηλυκιά του προτείνουν θα είναι να δυσφημιστεί άδικα ο σκύλος του ως υπεύθυνος μιας κακιάς γέννας.
Είναι και η μορφολογία στη μέση.
Χωρίς αμφιβολία το Ποιντερ είναι η φυλή με την καλλίτερη σχέση μορφολογίας- εργασίας . Με μεγάλη διαφορά μάλιστα. Μιλάω για τις Βρετανικές φυλές βέβαια. Υπάρχουν πάρα πολλά εξαίρετα Ποιντερ στη μορφολογία που είναι αστέρια στο κυνήγι. Σε αντίθεση με όλα τα Σέττερ είτε Αγγλικό είναι αυτό , είτε Ιρλανδικό είτε Σκωτσέζικο. Έχω την εντύπωση , ότι η μορφολογία έχει καταστρέψει και πολλές Ηπειρωτικές φυλές όπως τα Βίζλα , Βειμαράνερ ακόμα και Κούρτσχαρτ και Ντράχτχαρτ. Το λέω διότι αυτά που βλέπω στις εκθέσεις , τουλάχιστον στην Αγγλία είναι γιγαντόσωμα σκυλιά που δύσκολα συναντάς στα κυνηγητικά τερέν
Όμως τελευταία βλέπω μια τάση για κεφάλια-ζωγραφιές , «μακρίκανα» με φανερούς συγκλίνοντες άξονες και χαρακτηριστικά λες και βγήκαν από σχέδιο για σεμινάριο .Και ποιος δεν θα ήθελε να έχει στο κουμάσι του ένα τέτοιο καλλονό η καλλονή αλλά προσοχή διότι και εδώ μυρίζομαι εκτροχιασμό από τον βασικό μας σκοπό. Αν έχεις την τύχη και σου δώσει ο εκτροφέας το δικαίωμα να διαλέξεις ένα κουτάβια από μια γέννα ποιο θα διαλέξεις; Δεν θα σε μαγνητίσει ένα ωραίο κεφάλι η μια μικρή ουρίτσα ; Δεν υπάρχει λοιπόν και λίγο μάρκετινγκ εδώ; Λογικό είναι , δεν μπορείς να το αποφύγεις .
Ομολογώ πάντως ότι νοιώθω ότι χρωστάμε κάποια ευγνωμοσύνη σε ορισμένους τέτοιους παθιασμένους που εμβολιάζουν συνεχώς την ράτσα με εξαίρετα μορφολογικά ζώα κρατώντας τις δύσκολες ισορροπίες αλλά ……..παν μέτρον άριστον παιδιά!!!!!
Πρέπει να πω ότι τον πρώτο καιρό που άκουγα παράπονα για τα Ποιντερ δεν έδινα σημασία , δεν πίστευα , έλεγα ότι είναι σύμπτωση , κακοτυχία η ακόμα και ασχετοσύνη νεαρών και άπειρων κυνηγών. Με τον καιρό όμως το διαπίστωνα με τα ίδια μου τα μάτια. ’ρχισα να ψάχνομαι και να αναλύω περιπτώσεις .Σας διαβεβαιώνω ότι η ανάλυση αυτή μου πήρε τουλάχιστον 6-7 χρόνια για να την παραδεχτώ μέσα μου και να κατασταλάξω σε κάποιο συμπέρασμα.
Εδώ εγώ τελειώνω την δική μου ανάλυση που έχω κάνει πάνω στον βαθύ προβληματισμό μου για την πορεία του Ποιντερ. Με ανυπομονησία περιμένω στο επόμενο τεύχος , όπως σίγουρα και όλοι εσείς που αγαπάτε αυτήν την εκλεκτή φυλή , την γνώμη των φίλων που εμφανίζονται πιο κάτω με τυχαία σειρά των ονομάτων τους ( εκτός από τα τρία πρώτα που σίγουρα όλοι συμφωνούμε ότι πρέπει να περάσουν μπροστά ) Χρήστου, Ψυχάρης , Πετρόχειλος ,Πονηρέας , Φουτρής , Γιάππος, Κατσαρός , Μαυρίδης , Αποστολάκος , Γονιδάκης

Εκδήλωση κυνοφιλίας με Φιλανθρωπικό σκοπό...

Πιστεύω σε κάθε κυνοφιλική εκδήλωση που προσπαθεί να φέρει όλο και περισσότερο κόσμο κοντά στο κυνηγετικό σκύλο, για αυτό και προσπαθώ να βρίσκομαι σε τέτοιες εκδηλώσεις ώστε να σας μεταφέρω το ότι γίνεται. Μια τέτοια εκδήλωση διοργανώθηκε στην Κωπαΐδα από ανθρώπους που ζουν αυτόν τον παλμό του κυνο αθλητισμού μέσα από τους αγώνες.  Άνθρωποι γνωστοί που αγαπούν είτε τις Αγγλικές φυλές είτε τις Ηπειρωτικές. Η Imperial food dog λοιπόν είχε την κεντρική οργάνωση και ιδέα που αυτή την φορά είχε και ιερό σκοπό, τα χρήματα που θα μαζευόταν από αυτήν την εκδήλωση θα πήγαιναν στο έργο που προσφέρει η Κιβωτός του Κόσμου. .

Έτσι παρά τις δυσκολίες της εποχής μας ο κόσμος ήρθε να συνδράμει σε αυτήν την θεάρεστη πράξη. Οι συμμετοχές ξεπέρασαν  τις 100 και παρόντες δεν ήταν μόνο οι συμμετέχοντες αλλά και πάρα πολύς κόσμος που ήρθε για να παρακολουθήσει για να μάθει αλλά και για να περάσει ωραία . Το μόνο ίσως λυπηρό που είχαμε και σε αυτήν την εκδήλωση ήταν η απαγόρεψη  της συμμετοχής των κριτών του pointer setter από τον ΚΟΕ και τον ΟΚΑΔΕ. Βέβαια αντικαταστάτες βρέθηκαν έγκαιρα και ήταν άτομα κυνόφιλα και φυσικά του χώρου. 

Προσωπική μου άποψη αλλά και πολλών άλλων ατόμων που συνομίλησα κατά την διάρκεια του αγώνα είναι ότι κάθε εκδήλωση σαν και αυτή μόνο καλό κάνει γιατί φουντώνει την φλόγα της ενεργής συμμετοχής του κάθε ιδιοκτήτη σκύλου να δοκιμάσει και να τεσταριστεί αυτός και ο σκύλος του. Ο κόσμος δεν θέλει μετά από 20 χρόνια ομίλων, αγώνων κτλ να είναι μόνο θεατής βουβός ακροατής και μόνο καταναλωτής. Έστω λοιπόν και αν κάποιοι λόγο συμφερόντων δεν θέλουν τέτοιες εκδηλώσεις πάντα θα βρίσκονται λύσεις έτσι ώστε η κυνοφιλία να ξεφεύγει από τα στενά όρια που κάποιοι επιχειρούν μεθοδικά να την κρατούν. Άλλωστε τέτοιες εκδηλώσεις τύπου ΕΦΥΠ θα έπρεπε εδώ και χρόνια να δημιουργούνται από τους ομίλους και τον ΚΟΕ. Η κυνοφιλία δεν είναι μόνο για επαγγελματίες και η διαφορετικότητα στο επίπεδο έχει και αυτή την Αξία της. Όλοι έχουμε διαβάσει  για ομίλους που ζητούν απεγνωσμένα χρήματα μέσω χορηγιών ή μελών ενώ θα μπορούσαν να διοργανώνουν τέτοιου είδους εκδηλώσεις σε όλους τους νομούς της Ελλάδος και έτσι θα μπορούσαν να δουν περισσότερα σκυλιά ώστε να κατανοήσουν το πραγματικό επίπεδο των σημερινών σκύλων, αλλά θα ήταν και ανταποδοτικό οικονομικά για την συντήρηση τους. Μην ξεχνάμε το παράδειγμα στην Ιταλία στον κάμπο FELICE όπου διοργανώνεται αγώνες με ορτύκια μια εκδήλωση με πολύ μεγάλη απήχηση και με μεγάλο αριθμό συμμετοχών. Ας μιλήσουμε όμως  τώρα για την εκδήλωση.   Η εκδήλωση διεξήχθη λίγο έξω από το Κάστρο στα κτήματα που παραχώρησε κ. Γιώργος Κωνσταντίνου. θα πρέπει να ειπωθεί ότι το θήραμα ήταν πάρα πολύ καλής ποιότητας, εκείνο το οποίο ίσως να δυσκόλεψε λίγο παραπάνω τον αγώνα ήταν η πολύ ζεστή και η άπια που  επικρατούσε την περισσότερη ώρα. Κλείνοντας πιστεύω ότι κάθε κυνηγητικός συλλογος  πρέπει να δημιουργεί τέτοιες εκδηλώσεις πανελλήνια έστω και αν τυπολατρικά δεν έχει την έγκριση των «Μεγαλόσχημων» που θυμίζει τυπολατρία του Δημοσίου. Στον αγώνα είχαμε 2 τερέν των αγγλικών φυλών και 1 τερέν των ηπειρωτικών. Οι νικητές ήταν αρκετοί και ενδεικτικά θα αναφέρω τους 3 πρώτους από κάθε τερέν.

Στο τερέν των Ηπειρωτικών κριτής ήταν κος Κώστας Καλφόπουλος  και οι σκύλοι που ξεχώρισαν οι εξής:                                                                                                                  

1.Βaxter Bounas Progress epaniel breton k. Κομνηνέας Θ

2.Εktoras of Verginas gold Sun kurzhaar k.Τσουκαλάς κυναγωγός Γ.Βουδούρης

3. Rudy  epaniel Breton k.Τζουβάρας Β

Tερεν 1 Αγγλικών Φυλών κριτής Ηλίας Παρασκευόπουλος

1.Pella   pointer kos Μπούρτζης

2.POLLY setter kos Κοροβέσης

3.Αsya setter kos Mυλωνάς

Τερρέν 2 Αγγλικών Φυλών κριτής ΕLTON MAKA

1.BELL setter Μητάκος Ν

2.Αlice pointer Φυλίνδρος Κύμων

3.Dem del Sogno setter Kρυσταντώνης Κ.

Το δικό μου εν μέρη όχι στη χρήση του μπίπερ…

Καθώς η τεχνολογία συνεχώς βελτιώνετε και επηρεάζει όλους τους τομείς της καθημερινότητας μας σε πολύ μεγάλο βαθμό έτσι έχει εισχωρήσει και στο κυνήγι. Σχεδόν όλοι οι κυνηγοί της χώρας μας αλλά και του εξωτερικού χρησιμοποιούν στο κυνήγι μπίπερ. Όμως η χρήση της μοντέρνας αυτής συσκευής κάνει το κυνήγι να χάνει πολύ από την παραδοσιακή του μορφή.Οι σκύλοι που χρησιμοποιούμε σήμερα στο κυνήγι ίσως και να κάνουν επιτακτική την ανάγκη χρήσης του μπίπερ και ειδικά οι αγγλικές φυλές οι οποίες συνήθως κυνηγούν σε μεγάλες αποστάσεις από εμάς χρειάζονται μπίπερ για να μπορέσουμε να εντοπίσουμε τον σκύλο μας όταν φερμάρει μέσα στο δάσος. Πιστεύω, όμως ότι δεν είναι και ότι το πιο ωραίο να ακούμε το μπίπερ να χτυπάει συνεχώς στο κυνήγι, είναι πολύ πιο ωραίο να χρησιμοποιούμε ένα παραδοσιακό κουδουνάκι κατά την διάρκεια της έρευνας και το μπίπερ να λειτουργεί μόνο όταν ο σκύλος μας φερμάρει. Με αυτόν τον τρόπο και το κυνήγι δεν χάνει τον παραδοσιακό τρόπο διεξαγωγής του αλλά έχουμε και τη παράλληλη χρήση της τεχνολογίας να μας βοηθάει έτσι ώστε να έχουμε μεγαλύτερες επιτυχίες. Πέρυσι είχα αυτή ακριβώς την συζήτηση με έναν πολύ έμπειρο μπεκατσά ηλικίας περίπου πενήντα ετών ο οποίος που είπε χαρακτηριστικά ότι η μόνη μουσική που θέλει να ακούει το πρωί στα βουνά είναι ο ήχος των κουδουνιών. Θα συμφωνήσω και εγώ μαζί του και νομίζω ότι δεν υπάρχει πιο ωραίος ήχος από αυτόν των κουδουνιών να αντιλαλούν με το βγάλσιμο του ηλίου στα απέναντι πλάγια και μαζί με τα πανέμορφα χρώματα της ανατολής να συνθέτουν ένα μαγικό τοπίο.

Παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος...

Εξ αφορμής του εορτασμού στις 5 Ιουνίου της Παγκόσμιας Ημέρας Περιβάλλοντος, αξίζει να αναφερθούμε στη μεγαλύτερη συλλογική προσπάθεια προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος που έχει αναληφθεί σε παγκόσμιο επίπεδο: είκοσι χρόνια μετά την ομόφωνη έγκριση από όλα τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης της Οδηγίας με την οποία θεσπίστηκε η Natura (η επέτειος εορτάστηκε στις 21 Μαΐου), έχουν πραγματοποιηθεί αληθινά άλματα στην ανακοπή της καταστροφής της βιοποικιλότητας, ενώ ορισμένοι οικότοποι δείχνουν να αποκαθίστανται, όπως εκτιμούν οι υπηρεσίες της Ενωσης. Πληθυσμοί που είχαν βρεθεί στα πρόθυρα της εξαφάνισης, αναγεννώνται, ενώ περιοχές σπάνιας χλωρίδας που κινδύνευαν με αφανισμό σε ποσοστό ακόμα και 90% τέθηκαν σε καθεστώς προστασίας.
Σήμερα, στο πλαίσιο της Οδηγίας, προστατεύεται το 18% του εδάφους της ΕΕ, κάτι που ισοδυναμεί σε μέγεθος με τη Γερμανία, την Πολωνία και την Τσεχία μαζί. Προστατεύονται επίσης 200.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα θαλάσσιων ζωνών. Το δίκτυο Natura περιλαμβάνει περισσότερες από 26.000 περιοχές και προστατεύει πάνω από 1.000 είδη και γύρω στους 230 πολύτιμους οικότοπους. Η οικονομική αξία των παρεχόμενων υπηρεσιών των οικοσυστημάτων εκτιμάται σε 200-300 δισ. ευρώ ετησίως, απείρως περισσότερα από όσα ξοδεύτηκαν για την προστασία τους.
Η Ελλάδα βρίσκεται στις πρώτες θέσεις μεταξύ των χωρών της ΕΕ σε ό,τι αφορά το μέγεθος της έκτασης που έχει χαρακτηριστεί προστατευόμενη. Στο δίκτυο Natura έχουν ενταχθεί 419 περιοχές, συνολικής έκτασης 4,2 εκατ. εκταρίων (42 εκατ. στρεμμάτων), που αντιστοιχούν στο 27% του χερσαίου τμήματος της χώρας και στο 6,5% της θαλάσσιας περιοχής.

Εκδόθηκε ο νέος «ΠΑΝΘΗΡΑΣ, τα πάντα περί θήρας»...

Εκδόθηκε ο νέος «ΠΑΝΘΗΡΑΣ, τα πάντα περί θήρας» η ετήσια έκδοση της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Μακεδονίας – Θράκης
 Όταν μια πρωτοβουλία από δύσκολο εγχείρημα μετατρέπεται σε αναμενόμενη ενέργεια, τότε είναι ιδιαίτερα θετική η συνέχισή της. Ο λόγος για την ετήσια έκδοση της Ομοσπονδίας μας «ΠΑΝΘΗΡΑΣ, τα πάντα περί θήρας» που αισίως έφθασε στα 12 συνεχόμενα τεύχη.
Όταν πριν χρόνια αποφασίσαμε να καταθέσουμε άρθρα και απόψεις σε ένα βιβλίο αναρωτηθήκαμε πόσο εφικτό είναι αυτό να έχει συνέπεια και συνέχεια. Με χαρά διαπιστώνουμε ότι η πρωτοβουλία αυτή αποτελεί πια σημείο αναφοράς και κυνηγοί τόσο από την περιφέρεια μας, όσο και από όλη την Ελλάδα επικοινωνούν και ζητούν κάθε φορά το νέο τεύχος. Ικανοποίηση επίσης που πολίτες, υπηρεσίες, φοιτητές και άλλος κόσμος που δεν είναι κυνηγοί ενδιαφέρονται να παραλάβουν το βιβλίο αυτό
Στις 192 σελίδες του επιχειρούμε να αναδείξουμε πτυχές από τα σύγχρονα κυνηγετικά μας ζητήματα, ενώ παράλληλα παραθέτουμε εκλαϊκευμένα άρθρα για την άγρια πανίδα και το φυσικό περιβάλλον γενικότερα. Ειδικευμένοι επιστήμονες επί σειρά ετών καταθέτουν τις απόψεις τους και συμπυκνώνουν συμπεράσματα από τις ερευνητικές τους προσπάθειες.
Η Κυνηγετική Ομοσπονδία Μακεδονίας – Θράκης συνεχίζει την προσπάθεια της για έγκυρη ενημέρωση με την παρουσίαση τεκμηριωμένων θέσεων, πολλές από τις οποίες έχουν διαμορφωθεί μέσα από τις συντονισμένες ερευνητικές προσπάθειες της ΣΤ΄ΚΟΜΑΘ. Η επιστημονική κατοχύρωση των κυνηγετικών μας θέσεων προέρχεται από την εργασία των επιστημονικών μας συνεργατών, υλοποιώντας αποφάσεις των Γενικών μας Συνελεύσεων και του Διοικητικού Συμβουλίου.
Στην κατεύθυνση αυτή θα συνεχίζουμε ακόμη πιο δυναμικά, επιχειρώντας να κάνουμε κοινωνούς όλους τους εμπλεκόμενους φορείς για τη σημασία του ελληνικού παραδοσιακού κυνηγού, αλλά και να βελτιώσουμε το επίπεδο πληροφόρησης του κάθε μεμονωμένου κυνηγού, ο οποίος εξακολουθεί να είναι ο στυλοβάτης των προσπαθειών μας.
Το βιβλίο διανέμεται δωρεάν και όποιος επιθυμεί μπορεί να επικοινωνήσει με την Ομοσπονδία, ώστε είτε να του αποσταλεί ταχυδρομικά είτε να το παραλάβει από τα γραφεία μας (Εθν. Αντίστασης 173, Καλαμαριά)
Τηλέφωνο: 2310 477128 e-mail: info@hunters.gr

Αγώνες στο Μουρίκη...

Εκατό και πλέον σκύλοι συμμετείχαν στον ανεπίσημο αγώνα που διοργάνωσε πριν από μερικές ημέρες ο ''χομπίστικος'' Κυνηγετικός Σύλλογος Νέας Ερυθραίας κοντά στο Μουρίκι Βοιωτίας. Ο αγώνας παρά το ....εμπάργκο του Ομίλου Πόιντερ-Σεττερ στους ανεπίσημους κυνηγετικούς αγώνες είχε μεγάλη επιτυχία αφού η προσέλευση των κυνηγών ήταν μαζική αλλά και πέρα για πέρα «αθλητική». Οι βρετανικές φυλές ''κατέλαβαν'' τρία τερέν ενώ οι ηπειρωτικές με τις 20 και πλέον συμμετοχές ''στριμώχτηκαν'' σε ένα. Φυσικά όλα τα Κούρτσχααρ Επανιέλ κ.λ.π. που συμμετείχαν είχαν κομμένη ουρά. Οι κάτοχοι ηπειρωτικών φυλών καταφεύγουν πλέον τους ανεπίσημους αγώνες, μια και η ...άφρονα απόφαση της διοίκησης του ΚΟΕ να απαγορεύσει την συμμετοχή σκύλων με κομμένες ουρές στους επίσημους ουσιαστικά απέκλεισε αυτές τις φυλές από οποιαδήποτε εκδήλωση. Θυμίζουμε ότι σύμφωνα με τον πρόσφατο νόμο για τα ζώα συντροφιάς απαγορεύεται η κοπή της ουράς, ενώ παράλληλα απαγορεύει και την συμμετοχή όλων των ακρωτηριασμένων σκύλων σε εκθέσεις.
Δεν έχει και τόση σημασία να αναφέρουμε τους νικητές του ανεπίσημου αγώνα, αλλά πολύ καλή εντύπωση έκανε η παρουσία του παλαίμαχου κυναγωγού, κριτή και «ποιντερόφιλου» Νίκου Κατσαρού που παρακολούθησε τους αγώνες και στο τέλος παρουσίασε και κάποιον σκύλο του. Δεν μάθαμε αν διεκδίκησε κάποιο κύπελλο ή απλά συμμετείχε εκτός συναγωνισμού, όμως αυτό που μπορούμε να σημειώσουμε ήταν τα πολύ καλά λόγια που ακούστηκαν για τον αγαπημένο ...μπάρμπα των τερέν.

Aσημένιο στην Ευρώπη ο Μ. Μήτας στο σκητ...

Με ένα ασημένιο μετάλλιο για την ελληνική ομάδα έπεσε η αυλαία της σημερινής δεύτερης ημέρας (Κυριακή 20/5/2012) του ευρωπαικού πρωταθλήματος πήλινου στόχου που γίνεται στη Λάρνακα. Ο Μάκης Μίτας έκανε μια μυθική ανατροπή και από την έκτη θέση ανέβηκε μέχρι το βάθρο.

Νικητής στο σκητ των ανδρών ήταν ο Ιταλός Λουκίνι με 147/150 (122+25). Δεύτερος κατετάγη ο Μάκης Μίτας με 146/150 (121+25). Ο Γιώργος Αχιλλέως που ολοκλήρωσε πρώτος την κανονική διάρκεια του αγώνα με 123/125, βρέθηκε τρίτος μετά από ένα μέτριο 22/25 στον τελικό (σύνολο 145/150). Χρειάστηκε μάλιστα να επικρατήσει στο shoot – off με 4-3-1 αντίστοιχα του Α. Χασικου (Κύπρος, 121+24) και του Τόμασεκ (Τσεχία, 122+23) που είχαν κι αυτοί 145/150. Έκτος κατετάγη ο Τσέχος Νύρντλε με 144/150 (121+23).

Το μετάλλιο του Μάκη Μίτα κατακτήθηκε με επικό τρόπο και έδειξε ότι ο Έλληνας πρωταθλητής είναι φτιαγμένος από το υλικό εκείνο που κάνει τους μεγάλους αθλητές. Ο Μήτας ολοκλήρωσε την κανονική διάρκεια του αγώνα έκτος με 121/125 (24+25+23+24+25). Αλλά το νούμερο αυτό δεν ήταν αρκετό για αν του δώσει απ ευθείας συμμετοχή στον τελικό. Με ισοβαθμία στα 121/125 και μετά τη διαδικασία του shoot – off πέρασαν στον τελικό οι Νύντρε (Τσεχία), Μήτας (Ε), Χάσικος (Κύπρος) και έμεινε εκτός ο Αντώνης Ανδρέου (Κύπρος) με 121/125. Ο Γιώργος Σαλαβαντάκης με 120/125 (25+24+24+24+23) ήταν 15ος και ο Νίκος Μαυρομμάτης με 117/125 (24+23+25+24+21) ήταν 35ος. Η ελληνική ομάδα πήρε τελικά την τέταρτη θέση.

Στους εφήβους νικητής ήταν ο Νίκος Βασιλείου (Κύπρος) με 142/150 (121+21). Δεύτερος ο Ιταλός Ροζέτι με 141/150 (117+24) που επικράτησε στο shoot – off με 2-1 του Τσέχου Πασακ που είχε κι αυτός 141/150 (118+23). Στην 14η θέση οι Κύπριοι Καζάκος με 112/125 και Κυπριανού με 111/125. Από ελληνικής πλευράς ο 16χρονος Γιάννης Γκογκολάκης κατέλαβε την 24η θέση με 108/125 (23+23+20+20+22). Στο ομαδικό πρώτη η Τσεχία με 352/375, δεύτερη η Ιταλία με 346/375 και τρίτη η Κύπρος με 344/375. Στον αγώνα των σκοπευτών για MQS ο Θοδωρής Περατικός πέτυχε 113/125 (23+23+22+24+21).

Μετά τη δεύτερη ημέρα των αγώνων η Κυπριακή ομάδα έχει κατακτήσει συνολικά έξη μετάλλια, τρια χρυσά και τρία χάλκινα.Τα χρυσά μετάλλια πήραν: ο Βασιλείου στους εφήβους και οι ομάδες ανδρών και γυναικών στο σκητ. Τα χάλκινα πήραν: ο Γιώργος Αχιλλέως (σκητ άνδρες), η Αντρη Ελευθερίου (σκητ γυναίκες) και το ομαδικό των εφήβων στο σκητ.

Επιχείρηση απομάκρυνσης αρκούδας στο Τσοτύλι Κοζάνης...

Ολοκληρώθηκε την Τετάρτη 9 Μαϊου 2012 η επιχείρηση απομάκρυνσης μιας θηλυκιάς  αρκούδας μαζί με το μικρό της,  που είχε  φωλιάσει  σε φυτοφράκτη  εντός  του οικισμού   του Δ.Δ. Τσοτυλίου του Δήμου Βοίου Κοζάνης, δίπλα από τις τελευταίες κατοικίες!  Η επιχείρηση πραγματοποιήθηκε με την έγκριση και καθοδήγηση του δασαρχείου Τσοτυλίου  σε συνεργασία με τον Κυνηγετικό Σύλλογο Τσοτυλίου, την Κυνηγετική Ομοσπονδία Μακεδονίας – Θράκης, τον Αρκτούρο και τον Δήμο Βοίου .Στην επιχείρηση παρευρίσκονταν ο Πρόεδρος του Κ.Σ. Τσοτυλίου κ. Καρούτας, ο επιστημονικός της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Μακεδονίας – Θράκης Δασοπόνος κ. Ισαάκ, καθώς και ομοσπονδιακοί θηροφύλακες.

Η επιχείρηση αφορούσε την σταδιακή καταστροφή του φυτοφράκτη, τη φόρτωση και την απομάκρυνση της βιομάζας ώστε να εξαναγκαστεί η αρκούδα να μετακινηθεί σε άλλη περιοχή.

Η «εξαναγκαστική απομάκρυνση» με την καταστροφή της φωλιάς του ζώου κρίθηκε αναγκαία, καθώς πρόκειται για την ίδια θηλυκιά αρκούδα που φώλιασε και γέννησε  στο ίδιο σημείο με διαφορά λίγων  δεκάδων μέτρων  την περασμένη χρονιά και η οποία  είχε τότε  απομακρυνθεί μετά από επιχείρηση νάρκωσης! Η νάρκωση πέρσι, που έγινε με ειδική άδεια της Δ/νσης Θήρας του ΥΠΕΚΑ, ήταν ασφαλώς μη αποτελεσματική.

 Από πληροφορίες περιοίκων το ζώο βρίσκονταν στο σημείο από τον χειμώνα της περασμένης χρονιάς, όπου δημιούργησε την φωλιά του, ξεχειμώνιασε και γέννησε το μικρό του. Δυστυχώς μόνο η «εξαναγκαστική απομάκρυνση» θα δώσει στο ζώο τη δυσάρεστη εμπειρία ώστε  να μην  επανέλθει .

Η συνύπαρξη ενός αγρίου ζώου του μεγέθους της αρκούδας  τόσο κοντά με τον άνθρωπο, μόνο κίνδυνους  μπορεί να δημιουργεί και για τους κατοίκους και για το ίδιο το  ζώο.

 Βέβαια δημιουργούνται πια ουσιαστικά ερωτηματικά, όπως:

-          Πρέπει να καταστρέφουμε το πράσινο και τη βλάστηση των χωριών μας, ώστε να μην προσελκύεται η αρκούδα;

-          Υποβαθμίζουμε την ποιότητα ζωής των κατοίκων ενσυνείδητα;

-          Τι αναγκάζει την αρκούδα να προσπεράσει όλο το πλούσιο σε βλάστηση βουνό του Βοϊου Κοζάνης και να επιλέγει για 2 συνεχείς χρονιές τους θάμνους που βρίσκονται εντός του ρυμοτομικού σχεδίου της κωμόπολης Τσοτυλίου;

-          Αντίστοιχα περιστατικά υπήρξαν πολύ κοντά στους οικισμούς στο Σιδηρόνερο Δράμας φέτος και στην Αναστασιά Σερρών πέρσι. Μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε κάποια θέματα που με ευκολία έχουμε αναγάγει σε ταμπού;

-          Η αρκούδα ψάχνει απλά για τροφή και επιζητά την ανθρώπινη παρουσία ή μήπως έχει αυξηθεί πολύ ο πληθυσμός της και εκδιώχνεται βίαια από άλλες αρκούδες, στην προσπάθεια του ζώου για επικράτηση και ορισμό χωροκράτειας;

-          Μπορούμε να επανεντάξουμε ένα είδος στη φύση, όταν το άγριο ένστικτό του έχει αλλοιωθεί, τρώγοντας σκουπίδια ή βρίσκοντας τροφή μέσα στις αυλές και αγροικίες των χωριών;.

Το μετέωρο βήμα των ηπειρωτικών φυλών Τα "παράνομα" κυνηγόσκυλα...

Αμηχανία και προβληματισμός επικρατεί ανάμεσα στους φίλους και στους κατόχους των ηπειρωτικών φυλών, μετά την εγκύκλιο'' του Κυνολογικού Ομίλου Ελλάδος που εξισώνει τους αγώνες κυνηγετικών ικανοτήτων με τις εκθέσεις, απαγορεύοντας στην ουσία σε σκύλους με άκοπες ουρές να συμμετέχουν σε κάθε είδους εκδηλώσεις.
Την ίδια στιγμή, χιλιάδες κυνηγοί που κατέχουν σκύλους φέρμας των ηπειρωτικών φυλών, κινδυνεύουν να περιέλθουν σε κατάσταση “παρανομίας”...Επί της ουσίας διατρέχουν τον κίνδυνο να κατηγορηθούν για...ακρωτηριασμό των ζώων τους, μόνο και μόνο γιατί ο νέος νόμος φέρει τη “σφραγίδα” της υστερίας συγκεκριμένων “φιλοζωικών” οργανώσεων...
Η διοίκηση του ΚΟΕ από την πλευρά της, αντί να τους υπερασπιστεί όταν έπρεπε, έρχεται τώρα – όπως έχει γράψει το “Εθνος Κυνήγι” - να ερμηνεύσει αυθαίρετα το επίμαχο άρθρο του νόμου για τα ζώα συντροφιάς, αποκλείοντας αυτούς τους σκύλους και από τους αγώνες κυνηγετικών ικανοτήτων.

Οι Όμιλοι Επανιέλ Μπρετόν, Κούρτσχααρ Ντράτχααρ κ.λ.π μένουν πλέον χωρίς αντικείμενο, μια και οι μόνες δραστηριότητές τους ήταν η διοργάνωση εκθέσεων και αγώνων. Φυσικά από αυτές τις δραστηριότητες προέρχονται και τα έσοδα που είναι απαραίτητα για την λειτουργία τους ενω το επόμενο στάδιο θα είναι η φυγή των μελών.
Και αυτό είναι φυσικό επακόλουθο μια και οι Όμιλοι πλέον δεν θα μπορούν πλέον να τους παρέχουν καμιά ευκαιρία να αναδείξουν τους σκύλους τους ή την εκτροφή τους...

Η προσπάθεια για ένα κοινό “μέτωπο” των ενδιαφερόμενων ώστε να αλλάξει ο νόμος είναι μάλλον υποτονική, αν και υπάρχουν κάποιες θετικές ενδείξεις, όπως η “διαβούλευση” ανάμεσα στις ηγεσίες των Ομίλων Επανιέλ και Κούρτσχααρ....
Όσο για τον ίδιο τον ΚΟΕ μάλλον κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, εν όψη μάλιστα και των εκλογών της 27ης Μαΐου. Ατυχής συγκυρία πρέπει να θεωρηθεί και η πρόσφατη περιπέτεια υγείας του Γιώργου Παπάζογλου που, σαν μέλος της διοίκησης και σαν ένθερμος φίλος των Ντράτχααρ, θα μπορούσε να συντονίσει κάποιες κοινές ενέργειες των Ομίλων των ηπειρωτικών φυλών...
Όμως ενώ αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα, στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες δεν συζητείται καν το θέμα της ουράς.
Με εξαίρεση ορισμένες σκανδιναβικές χώρες, οι σκύλοι με κομμένες ουρές μπορούν να συμμετέχουν κανονικά σε όλες τις εκδηλώσεις, ενώ ειδικά για τα κυνηγετικά σκυλιά.... ούτε καν τίθεται θέμα!
Χαρακτηριστικά είναι αυτά που μας δήλωσε ο πρόεδρος του Ομίλου Επανιελ Μπρετόν Χρήστος Καλφόπουλος:

• '' Πρόκειται να συμμετάσχω στην Παγκόσμια Έκθεση της FCI που θα διεξαχθεί από 18 έως 20 Μαΐου στην Αυστρία. Οι διοργανωτές για τους τέσσερις σκύλους που δήλωσα μου ζήτησαν να τους στείλω μια επιστολή με την οποία να διευκρινίζω ότι οι σκύλοι μυ είναι κυνηγετικοί, και γι αυτό έχουν κομμένη ουρά. Την έστειλα λοιπόν και δεν υπάρχει κανένα ζήτημα''!

Ενδιαφέρον όμως έχουν και όσα μας είπε ο εκτροφές Κούρτσχααρ Γιάννης Λιάπης, που πρόσφατα συμμετείχε με την Εθνική Ομάδα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της φυλής στην Κροατία....

• Στο συνέδριο που έγινε παράλληλα με τους αγώνες, όλες οι χώρες συμφώνησαν ότι, το πρότυπο της φυλής παραμένει ως έχει και οι ουρές θα συνεχίσουν να κόβονται όπως γινόταν μέχρι τώρα. Και βέβαια δεν τέθηκε καν θέμα αποβολής όσων σκύλων έχουν άκοπη ουρά.

Το Έθνος-Κυνήγι μίλησε και με τον γνωστό κυνοτρόφο Δημήτρη Κρητικό που ασχολείται εδώ και πολλά χρόνια με Ντρατχααρ... Ο κ Κρητικός συμμετέχει με τους σκύλους του κυρίως σε διεθνείς αγώνες του εξωτερικού, όπου ουδέποτε και πουθενά δεν τέθηκε θέμα ουράς!

• “ Παντού τα Ντράτχααρ έχουν κομμένη ουρά” μας λέει ο κ Κρητικός και συμπληρώνει:
• “ Δεν έχω δει Ντράτχααρ με κομμένη ουρά ούτε στο Hegevald που θεωρείται η Μέκκα της φυλής ανά την υφήλιο, ούτε και στην γειτονική Βουλγαρία όπου πριν μερικές ημέρες συμμετείχα σε ένα σημαντικό αγώνα”.

Όσοι ασχολούνται με την λύση του προβλήματος που έχει δημιουργηθεί, συγκλίνουν είτε στην έκδοση μιας νέας Υπουργικής απόφασης με την οποία θα εξαιρούνται οι κυνηγετικοί σκύλοι από την απαγόρευση της κοπής της ουράς, είτε στην τροποποίηση του νόμου (κάτι που μάλλον είναι χρονοβόρο και απίθανο να συμβεί στο ορατό μέλλον).
Μέχρι όμως να γίνουν όλα αυτά οι προγραμματισμένες εκδηλώσεις ακυρώνονται, ενώ ο Όμιλος Επανιέλ δείχνει να βρίσκει μια άλλη πρόσκαιρη λύση....
Προσανατολίζεται δηλαδή, να ζητάει από τους εκθέτες πιστοποιητικά ότι οι σκύλοι τους γεννήθηκαν άνουροι ή βραχύουροι, κάτι που συμβαίνει σποραδικά ή περισσότερο συχνά σε αυτή τη φυλή.
Ας σημειωθεί μάλιστα ότι στην πατρίδα των Μπρετόν, την Γαλλία, η άκοπη ουρά θεωρείτε ...απρέπεια!

Τέλος, να σημειώσουμε ότι η ...γκάφα του ΚΟΕ να αποστείλει εγκύκλιο με την οποία απαγορεύει την συμμετοχή των ηπειρωτικών φυλών σε επίσημους αγώνες, οδηγεί πολλούς κυνόφιλους... στους ανεπίσημους.
Αυτό επιβεβαιώθηκε και στους πρόσφατες αγώνες της Τρίπολης, όπου η γκάφα του ΚΟΕ συμπληρώθηκε και με μια δεύτερη, καθώς απαγόρευε και τη συμμετοχή ... επίσημων κριτών σε άτυπους αγώνες!
Όσο και καλή πρόθεση να έχουμε, δεν βγάζουμε άκρη...

 



Κειμενο -Φωτο: Νίκος Φωτακόπουλος

Σκότωνε αγριογούρουνα με κάμερα και διόπτρες νυχτερινής όρασης...

Προηγμένος τεχνολογικά λαθροθήρας συνελήφθη στην Κόνιτσα. Αν και μεγάλης ηλικίας, εντοπίστηκε με μια κυνηγετική καραμπίνα, στην οποία είχε προσαρτήσει… κάμερα, που επικοινωνούσε ασύρματα με διόπτρες νυχτερινής όρασης, που φορούσε στο κεφάλι του, προκειμένου να πληροφορείται την απόσταση που έχει από τους αγριόχοιρους, αλλά και να τους βλέπει κατά τη διάρκεια της νύχτας. Ο εξοπλισμός του κόστιζε γύρω στα 20.000 ευρώ.

Πρόκειται, όπως δήλωσε ο πρόεδρος της Ε΄Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Ηπείρου Παναγιώτης Τσιλίκης για πρωτόγνωρο περιστατικό. Και πρόσθεσε: “Τέτοιον εξοπλισμό χρησιμοποιεί μόνο ο αμερικάνικος στρατός και ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας στις Ηνωμένες Πολιτείες».

ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΟΡΩΠΙΟΥ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ...

O Κυνηγετικός σύλλογος Κορωπίου και το Δ.Σ δείχνοντας για ακόμη μια φορά οτι είναι ενεργός σε όλους τους τομείς οργάνωσε στην αίθουσα ψυχαγωγίας των μελών την Παρασκευή 29/3 ένα σεμινάριο με μεγάλη απήχηση από πολλούς κυνηγούς. Καλεσμένοι της εκδήλωσης ήταν,  ο εκτροφέας  Pointer-Setter και εκπαιδευτής Θωμάς Πετρόχειλος, ο εκτροφέας επανιέλ Μπρετόν Γ.Καλατζής και ο εκτροφέας κούρτσχααρ Κώστας Καλφόπουλος. Οι τρείς κατάθεσαν τις απόψεις τους και τις εμπειρίες τους όλα αυτά τα χρόνια που ασχολούνται με τους σκύλους, σε θέματα επιλογής κουταβιού, τις δυνατότητες  της μύτης κάθε φυλής, τι πρέπει να προσέχουμε για να έχουμε έναν ποιοτικό σκύλο, πως πρέπει να εκπαιδεύεται κ.α.   Το κοινό έκανε πολλές ερωτήσεις και η εκδήλωση είχε πραγματικά έναν μορφωτικό χαρακτήρα.  Την επόμενη ημέρα είχαμε μια επιτόπου δοκιμή στο χωράφι από σκύλους κυνηγών, ώστε οι κριτές να εξετάσουν σε κάθε σκύλο τα φυσικά τους προσόντα και να τους συμβουλέψουν τι πρέπει να κάνουν αλλά και σε ποιο επίπεδο είναι τα σκυλιά τους. Έτσι νωρίς το πρωί συναντηθήκαμε στην περιοχή του Μελισσουργού και παρόλη την μεγάλη ζέστη ξεχώρισαν αρκετοί σκύλοι για τις φυσικές τους αρετές. Ο καιρός δεν βοήθησε λόγω άπνοιας αλλά το θήραμα ήταν πολύ καλό και ποιοτικό και μπράβο στο εκτροφείου Χατζηνάκη . Τις Ηπειρωτικές φυλές εξέτασε ο κος Καλατζής  και έχουμε στην κορυφή 2 θηλυκούς σκύλους ένα Κούρτσχααρ  και ένα Ντράτχααρ.

1.       Danai of verginas gold sun K.Kαλφόπουλος –Γ.Τσουκαλάς και  ZAFIRA AYGERINOS –Aυγερινός Ν

3.ΑΥRA epaniel Breton Kρητικός Μιχάλης                

4.Jimmys   kurzhaar     Γ.Τσιαχρής

Του κ.Πετρόχειλου του άρεσαν οι παρακάτω σκύλοι.

1.REA                  setter             Παντελιάς

2.ΤΗΕΟ               pointer           Μιχάλης

3.ΑRNO              setter              Κρητικός

4.ENTER  APOSPORIS            pointer          Aποσπόρης

5.ΠΑΚΟ                setter             Γιαλελής  

6.ARTEMIS         pointer            Kολοκοτρώνης

7.ΕLLI                   pointer            Koλοκοτρώνης 

Eπίσης θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε  την κ. Πετροχείλου για την βοήθεια της το ίδιο και την κα.Μαίρη Βαρνάβα και τον Γ .Βουδούρη για την βιντεοσκόπηση και την φωτογράφηση . Ευχαριστούμε  τον κ.Πάσχο κεντρικό χορηγό της εκδήλωση με τις τροφές TOP ENERGY, την DΤSYSTEMS για τα δώρα της και τα κυνηγετικά καταστήματα  Ντούνη Δ.και Μεγαγιάννη Ι.  Πιστεύουμε ότι ήταν μια όμορφη εκδήλωση την οποία ευχαριστήθηκαν όλοι όσοι συμμετείχαν την οποία θα προσπαθήσουμε να επαναλάβουμε και του χρόνου.

Άτυχο ήταν ένα νεαρό ζαρκάδι που παρασύρθηκε από γεωργικό μηχάνημα...

Σε αγροτική περιοχή του Νομού Κιλκίς γεωργικό μηχάνημα κατά τη διάρκεια της συγκομιδής παρέσυρε νεαρό ζαρκάδι που βρισκόταν εντός του χωραφιού. Αμέσως ο αγρότης ειδοποίησε τον θηροφύλακα της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Μακεδονίας – Θράκης (ΣΤ’ ΚΟΜΑΘ)  ο οποίος και έσπευσε στην περιοχή. Το ζαρκάδι ήταν ηλικίας λίγων ημερών και ήταν τραυματισμένο πολύ σοβαρά και στα τέσσερα πόδια.

Έγινε προσπάθεια να μεταφερθεί σε κάποιο Κέντρο Περίθαλψης στην Αθήνα ενώ η ΣΤ΄ΚΟΜΑΘ ενημέρωσε την Κτηνιατρική Σχολή Θεσσαλονίκης. Με το υπηρεσιακό αυτοκίνητό του ο Θηροφύλακας μετέφερε το άτυχο ζώο σε τοπικό κτηνίατρο. Μετά από εξέταση και με τη σύμφωνη γνώμη του εξειδικευμένου Καθηγητή Κτηνιατρικής διαπιστώθηκε πως εκτός από τα πόδια είχαν υποστεί μη αντιστρεπτή βλάβη βασικά όργανα του ζώου και ήταν αδύνατο να επιζήσει. Για το λόγο αυτό δυστυχώς αποφασίσθηκε να γίνει ευθανασία.

Το περιστατικό αυτό είναι το πρώτο όπου ένα ζαρκάδι τραυματίζεται σε αγροτική περιοχή, ενώ για άλλη μια φορά διαπιστώνει κανείς την απουσία της κρατικής μέριμνας για αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Κυνηγετική Ομοσπονδία Μακεδονίας – Θράκης έχει εδώ και 16 μήνες αποστείλει έγγραφο στο Υπουργείο Περιβάλλοντος (αρ. Πρωτ. 141/25-1-2011), στην αρμόδια Διεύθυνση Αισθητικών Δασών, Δρυμών και Θήρας και παρά τις επανειλημμένες τηλεφωνικές οχλήσεις μας η εν λόγω υπηρεσία δεν έχει μπει ακόμα στον κόπο να μας απαντήσει για το πρωτόκολλο ενεργειών, γεγονός που προβληματίζει για τη σκοπιμότητα αυτής της αδικαιολόγητης καθυστέρησης.

Κυνηγώντας με πόιντερ τις βελουδομάτες...

Όλα ξεκίνησαν στην Πλάκα μια Δευτέρα βράδυ. Μετά την καθιερωμένη μας συγκέντρωση στον ΟΚΑΔΕ, το ραντεβού ήταν στην «Κυρά-Κούλα» στο Ίλιον για προβατίνα.
Ενώ λοιπόν τρώγαμε την περίφημη προβατίνα και πίναμε το υπέροχο κρασί της Κυρά-Κούλας, ο φίλος και συγκυνηγός μου, ο Τάκης ο Σβεστονώφ, πέταξε την ιδέα να πάμε για μπεκάτσες το Σαββατοκύριακο στην Ήπειρο. Όλοι γελάσαμε και αποπήραμε, διότι ούτε καμία πληροφορία είχαμε, ούτε οι καιρικές συνθήκες ήταν τέτοιες που θα μας ενθάρρυναν να πάμε για μπεκάτσες. Αντιθέτως, οι πληροφορίες μας ήταν από κακές έως πολύ κακές, θα έλεγα. Πουθενά δεν είχαν ακουστεί πουλιά, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων που μίλαγαν για ένα-δύο πουλιά το πολύ κι αυτά ήταν φαντάσματα. Η συζήτηση όμως άναψε όταν αρχίσαμε να μιλάμε για τα σκυλιά μας κι αυτό που με έκανε να πάρω τελικά την απόφαση και να πάω για μπεκάτσες το συγκεκριμένο Σαββατοκύριακο ήταν το εξής: το καλό κυνηγόσκυλο δεν είναι εκείνο που όταν θα έχει πουλιά θα αρχίσει να τα φερμάρει ένα-ένα. Είναι εκείνο που όταν θα υπάρχει μια μπεκάτσα σε ένα δάσος, θα το κάνει άνω-κάτω για να την βρει και να την «βιδώσει» στο χώμα, όσο φάντασμα κι αν είναι αυτή. Έτσι λοιπόν πήρα την απόφαση εκείνη την ώρα και είπα «Πάμε ρε Τάκη», πρώτον γιατί ήθελα να δω αν το σκυλί μου είναι τόσο καλό όσο πίστευα και δεύτερον για να δω αν όλα αυτά τα καλά λόγια που είχα ακούσει για τα σκυλιά του Τάκη ίσχυαν. Το ραντεβού ήταν Πέμπτη απόγευμα, έξω από το μαγαζί του Τάκη στο Περιστέρι. Θα κυνηγούσαμε από Παρασκευή πρωί έως και Κυριακή απόγευμα. Ο τόπος που θα πηγαίναμε, γνωστός σε όλους, η Ήπειρος. Αφού λοιπόν φορτώσαμε ρούχα, τουφέκια, σκύλους και φαγητά στο φορτηγό, ξεκινήσαμε για το κυνήγι μας. Με του βγήκαμε στην εθνική άρχισαν και τα όνειρα, ότι μπορεί δηλαδή να πέσουμε στο μπάσιμο κι επειδή όλοι έχουν πάει για πέρδικες, αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα είμαστε μόνοι μας και η πίτα θα είναι όλη δικιά μας. Θυμηθήκαμε άλλες χρονιές προηγούμενες, ταιριάξαμε και τις ημερομηνίες και όλα καλά. Η μπεκάτσα όμως είναι απρόβλεπτη και δεν έχει ούτε ημερομηνίες, ούτε καιρούς. Έρχεται όποτε θέλει, πάει όπου θέλει, κάθεται όσο θέλει και τέλος φεύγει όποτε θέλει. Αυτό το ξέραμε κατά βάθος και οι δυο μας πολύ καλά. Αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση, ήταν η σιγουριά του Τάκη ότι όπως και να ‘χει, το τριήμερο θα βρίσκαμε 5-6 πουλιά και μάλιστα χαρακτηριστικά μου ανέφερε ότι «και τον Αύγουστο να πάμε, εκεί θα βρούμε τουλάχιστον δύο πουλιά». Όλα αυτά όμως, την ώρα που φτάσαμε στο μέρος που θα διανυκτερεύαμε φρόντισα να τα βγάλω από το μυαλό μου και να επανέλθω στην αρχική μου σκέψη, δηλαδή στον σκύλο. Ήθελα έστω και μια να υπήρχε στο δάσος, να την βρω. Και με αυτή την ιδέα στο μυαλό μου κοιμήθηκα.
Το πρωί της Παρασκευής ξεκινήσαμε στις 7:30 το πρωί. Φτιάξαμε το καφεδάκι μας μέσα στο φορτηγάκι, το ήπιαμε και αφού συμφωνήσαμε και οι δυο ότι τέτοιο ύπνο δεν κάνουνε ούτε στα κρεβάτια του σπιτιού μας, ξεκινήσαμε για το πρώτο «κοτέτσι». Όταν είδα μπροστά μου τα ατέλειωτα δάση της Ηπείρου και τα ντούσκα με τα κιτρινισμένα λίγα φύλλα πάνω τους, γιατί τα περισσότερα είχανε πέσει, ένιωσα ένα ρίγος να με διαπερνά, γιατί κακά τα ψέματα, καλές είναι οι πέρδικες και τα ψηλά βουνά, αλλά για μένα «Η βασίλισσα είναι μία και ζει μέσα στο δάσος».
Σταματήσαμε πάνω από ένα μεγάλο και σκοτεινό ρέμα. Όταν βγήκαμε από το αμάξι ήμασταν με τα κοντομάνικα ο Τάκης όμως με συμβούλεψε να βάλω το πουκάμισο γιατί εκεί κάτω ήταν άλλος Θεός. Και πράγματι είχε δίκιο. Με του που αρχίσαμε να κατεβαίνουμε το ρέμα, η υγρασία είχε αρχίσει να με τρυπάει. Εγώ είχα πάρει μαζί μου την αγαπημένη μου BREDA και ο Τάκης τον ΦΟΥΕΓΚΟ. Λύσαμε ακριβώς στις 9 το πρωί. Τα σκυλιά αρχίσανε να κεντάνε στην κυριολεξία το δάσος. Ο ΦΟΥΕΓΚΟ που ήταν πολύ πιο έμπειρος, ήξερε ακριβώς τα μέρη που χτύπαγε. Τα τσεκάριζε, ξεκαθάριζε γρήγορα και συνέχιζε. Η BREDA άρχισε να κάνει λασέ δεξιά-αριστερά, με έναν ρυθμό εξωφρενικό. Ο Τάκης όμως που κατάλαβε την ανησυχία μου, μου φώναξε από πάνω «άστην, θα καταλάβει μόλις συναντήσει την πρώτη». Βλέπετε η BREDA είναι 3 χρονών και οι εμπειρίες της στην μπεκάτσα, λόγω των αγώνων, είναι ελάχιστες. Η κουβέντα όμως του φίλου μου, ήρθε να επαληθευτεί λίγα λεπτά αργότερα και να μου δείξει ότι αυτός ο άνθρωπος έχει τεράστιες γνώσεις κι εμπειρίες στο θέμα «πόιντερ και πρακτικό κυνήγι». Η σκύλα κόβει ξαφνικά αριστερά και αρχίζει να ανεβάζει γρήγορα και πριν προλάβει να φερμάρει, η μπεκάτσα που ήταν και ανήσυχη, σηκώθηκε δυνατά μπροστά της και έφυγε περνώντας πάνω από τον Τάκη και αφήνοντας την σκύλα άναυδη και ακίνητη κι εδώ φίλοι μου ήταν το καλύτερο. Ο Τάκης δεν σήκωσε το τουφέκι, παρότι εγώ του φώναξα «πάνω σου», παρά γύρισε και μου είπε ότι θα την πάρουμε πιο κάτω, που θα την φερμάρει η BREDA. Ο Τάκης είχε δει που έπιασε το πουλί και με φώναξε ν’ ανέβω πιο πάνω, να πάμε να την ξαναβρούμε. Μόλις πλησιάσαμε στο μέρος που είχε πιάσει, έστειλε τον ΦΟΥΕΓΚΟ στην τελείως αντίθετη πλευρά από εκείνη που ήταν το πουλί και μου είπε να βάλω την BREDA σ’ ένα ρεματάκι που είχαμε μπροστά μας, λέγοντάς μου ότι ο ΦΟΥΕΓΚΟ έχει δαγκώσει πολλές κι αυτό το πουλί δεν είναι δικό του, είναι της σκύλας. Πραγματικά, μόλις άρχισε να κατεβαίνει το ρεματάκι, η σκύλα σηκώνει το κεφάλι ψηλά, κάνει ένα μικρό ποντάρισμα και μένει. «Ανοίξου δεξιά» μου λέει ο Τάκης και φεύγω. Εκείνη την στιγμή έρχεται και ο παμπόνηρος ΦΟΥΕΓΚΟ από αριστερά και συναινεί. Αυτά τα δευτερόλεπτα μέχρι να σηκωθεί το πουλί, μου φάνηκαν αιώνας. Το πουλί σηκώθηκε ρουαγιάλ, γιατί ήταν μπλοκαρισμένο κι από τα δύο σκυλιά. Ρίχνω ένα ντουμπλέ και βλέπω την BREDA να κρατάει στο στόμα της την μπεκάτσα με τέτοια περηφάνια, λες και ήταν σε παρέλαση. Από τη χαρά μου δεν ήξερα ποιον να αγκαλιάσω πρώτα, την BREDA ή τον Τάκη. Γιατί ναι μεν αυτή την βρήκε και την κάρφωσε κάτω αλλά χωρίς την βοήθεια του Τάκη, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Θα ήθελα μέσα από αυτές τις γραμμές να του δώσω συγχαρητήρια για το κυνοφιλικό του ήθος και να τον ευχαριστήσω γι αυτή την πολύ μεγάλη κυνηγετική στιγμή που μου χάρισε. Αφού πήραμε την πρώτη μας μπεκάτσα φέτος, αρχίσαμε να περπατάμε το ρέμα προς τα κάτω. Σε κάποια στιγμή κι αφού είχαν περάσει περίπου δύο ώρες και τα σκυλιά δουλεύανε με ένα ρυθμό εκπληκτικό, ήρθε η σειρά του δασκάλου. Ένα απότομο ποϊντερίσιο κόψιμο δεξιά κι αμέσως φέρμα. «Τάκη, φέρμα ο ΦΟΥΕΓΚΟ», φώναξα. «Κάνε ησυχία και βγες στο καθαρό» μου λέει. Ο ΦΟΥΕΓΚΟ είχε φερμάρει μπροστά σε ένα πουρνάρι μικρό. Εγώ είχα αμφιθεατρική θέα από εκεί που βγήκα και είδα κάτι που θα το λέω μέχρι και στα εγγόνια μου. Όταν ο Τάκης πλησίασε τον ΦΟΥΕΓΚΟ, ο σκύλος έφυγε σαν γάτα, έκανε το ημικύκλιο του θάμνου και σταμάτησε ακριβώς απέναντι από τον Τάκη, σαν να ήθελε να του βάλει την μπεκάτσα μέσα στο γιλέκο. Κι αυτό ακριβώς έγινε. Το πουλί έφυγε νευρικά και χαμηλά, σχεδόν ένα με το έδαφος, όμως ο Τάκης δεν χαρίζει μια τουφεκιά και η δεύτερη μπεκάτσα ήταν γεγονός. «Μπράβο Τάκη» φώναξα. «Τα μπράβο όχι σε μένα, αλλά σ’ αυτόν» μου απάντησε και είχε δίκιο.
Μόλις πήραμε το πουλί, αρχίσαμε να παίρνουμε τα πάνω μας και αποφασίσαμε να αλλάξουμε τόπο και να πάμε πιο ψηλά, πιστεύοντας ότι τα πουλιά που θα έχουν μπει, θα είναι πιο ψηλά και θα βρούμε πιο πολλά. Έτσι κι έγινε. Κατά τις 12 το μεσημέρι είχαμε πάει στον τόπο που θα συνεχίζαμε το κυνήγι μας. Συμφωνήσαμε να κυνηγήσουμε μέχρι τις 3 και να σταματήσουμε να κάνουμε ένα διάλειμμα, να φάμε και να ξεκουράσουμε τα σκυλιά. Ο τόπος ήταν φανταστικός παρότι ήμασταν πολύ ψηλά. Το χώμα ήταν μούσκεμα, μανιτάρια παντού και η μούχλα σου έσπαγε τη μύτη. Ο Τάκης έβγαλε αυτή τη φορά έξω τον ΦΕΛΙΞ, γνωστό από τις επιτυχίες του στους αγώνες της ορεινής πέρδικας που διοργανώνει ο ΟΚΑΔΕ. Εγώ συνέχισα με την BREDA, διότι δεν είχα και άλλο σκυλί μαζί μου. (Πρόσφατα έχασα την ALORA από το σπίτι, όπως θα δείτε και στις επόμενες σελίδες του περιοδικού και παρακαλώ όποιον έχει κάποια πληροφορία να μου τηλεφωνήσει). Ο ΦΕΛΙΞ είναι ένας πραγματικός οδοστρωτήρας. Έφυγε με ένα ρυθμό εξωπραγματικό, χωρίς όμως να χάνει την επαφή του μαζί μας. Στον ίδιο ρυθμό και λίγο πιο χαλαρό όμως, παρέσυρε και την BREDA. Περπατήσαμε έτσι περίπου δύο ώρες και έχω την εντύπωση ότι δεν αφήσαμε σπιθαμή απάτητη. Τα σκυλιά δεν σταμάτησαν ούτε για τσεκάρισμα κι έτσι αποφασίσαμε να γυρίσουμε προς το αμάξι. Αφού φτάσαμε 100 μέτρα περίπου από το αυτοκίνητο, είδαμε τον ΦΕΛΙΞ να σταματάει λες και κουτούλησε τοίχο από πίσω και δεξιά του. Κοκκάλωσε και η BREDA. Ήμασταν μέσα σε χαμηλά ντούσκα. Τρέξαμε, πήραμε και οι δυο όσο πιο καλή θέση μπορούσαμε, αλλά αυτή τη φορά η μπεκάτσα είχε άλλη γνώμη. Σηκώθηκε απότομα ανάμεσά μας. Δεν τουφέκισε κανείς μας κι άρχισε τα σλάλομ μέσα στα κοντοντούσκα. Όταν πια την είδαμε ήταν πολύ αργά και το φτερό της ήταν τέτοιο, που πρέπει να άλλαξε νομό. Γυρίσαμε λοιπόν στο αμάξι, φάγαμε, ξεκουραστήκαμε κι αλλάξαμε ξανά τόπο για χαμηλά, μήπως τελικά και τα πουλιά ήταν όλα χαμηλά. Φτάσαμε στο ποτάμι κατά τις 4.30 το απόγευμα. Είχαμε μια ώρα καιρό και είπαμε να βγάλουμε τα κουτάβια που είχαμε μαζί μια βολτίτσα, για να δούμε πιο πολύ πως πατάνε και την νοοτροπία τους. Πραγματικά, φίλοι μου, είναι πολύ ωραίο να βλέπεις χρονιάρικα σκυλάκια να τρυπάνε τις βατσινιές και τις αγριοτριανταφυλλιές από το πάθος τους, να μπερδεύονται μέσα και να μην ξέρουν ακόμα πως θα βγουν έξω από τα πυκνά και όταν βγαίνουν να έρχονται όλο χαρά πάνω σου, να σου κλέψουν ένα χάδι και να ξαναφεύγουν γεμάτα χαρά να κυνηγήσουν κανένα κότσυφα και κανένα μικρόπουλο στις άκρες του ποταμού, γιατί εκεί δυστυχώς και την άλλη μέρα που ψάξαμε μέχρι το μεσημέρι, μπεκάτσα δεν υπήρχε. Το απόγευμα του Σαββάτου «χτυπήσαμε» ένα κομμάτι με ρέματα, ντούσκα και πουρνάρια μπερδεμένα. Εκεί ήταν η σειρά του ΦΩΞ να μας δείξει πως κυνηγάει ένα πόιντερ και στα πουρνάρια. Καθώς προχωρούσαμε στα ντούσκα, έφυγε ένα πουλί μόνο του μπροστά μας και πήγε μέσα στα πουρνάρια. Φωνάξαμε τα σκυλιά και τα πήγαμε προς τα εκεί. Ο ΦΩΞ μπήκε μέσα και το μόνο που ακούγαμε για μία ώρα ήταν το καμπανάκι του. Η BREDA έμπαινε-έβγαινε, με κοίταζε και ξανάμπαινε μέσα. Τα σκυλιά κάνανε τέσσερα σηκώματα. Ευτυχώς καταφέραμε και πήραμε μία και την έπιασε ο ΦΩΞ, αλλιώς μου φαίνεται ότι αυτός ο τρελός ακόμα εκεί μέσα θα ήταν. Βλέπετε η τρέλα είναι κληρονομική, γιος του ΦΕΛΙΞ είναι, τι περιμένεις…
Και έτσι ωραία και καλά φτάσαμε στο ξημέρωμα της Κυριακής, να πίνουμε το καφεδάκι μας στο φορτηγάκι. Αποφασίσαμε να κυνηγήσουμε ένα μέρος ακόμα με ντούσκα κι ας είχαμε αφήσει πουλιά στα πουρνάρια, γιατί την μπεκάτσα με αυτά τα σκυλιά την ευχαριστιέσαι μέσα στο δάσος, που μπορείς να δεις όλες τις ενέργειες του σκύλου σου, από το ανέβασμα μέχρι την ιερή στιγμή της φέρμας. Έτσι κι αλλιώς, όλα τα σκυλιά πια είχαν πάρει τον μεζέ τους. Αυτή τη φορά ξεκινήσαμε με τρία σκυλιά, την BREDA, τον ΦΟΥΕΓΚΟ και τον ΦΕΛΙΞ. Θα κυνηγάγαμε δύο ώρες και μετά θα ξεκινάγαμε για τον άχαρο δρόμο της επιστροφής.
Με το που μπήκαμε στο δάσος, μετά από 20 λεπτά περίπου, αρχίσανε οι φέρμες και οι συναινέσεις, χωρίς όμως να βλέπουμε θήραμα. Δύο πράγματα μου λέει ο Τάκης μπορεί να συμβαίνουν: ή τα πουλιά φεύγουν μπροστά ή κάποιος λαγός είναι μπροστά μας και «σέρνει». Πραγματικά, μετά από λίγο και αφού δεν βλέπαμε τα σκυλιά, γιατί ήταν πίσω από ένα τούμπι, σταμάτησαν τα καμπανάκια. Τρέχοντας, ανεβήκαμε το τούμπι και βλέπουμε τρία πόιντερ στην φέρμα με τα μάτια τους να βγάζουν φλόγες. Αφού τα θαυμάσαμε για κάποια δευτερόλεπτα, ξεκινήσαμε να πάρουμε θέση, γιατί ήταν λίγο δύσκολο το μέρος και δεν ξέραμε από πού θα μας βγει. Ο Τάκης πάει προς το πυκνό, εγώ προς το καθαρό. Ξαφνικά ακούω την μπηχτή τουφεκιά του Τάκη και κοιτάζω προς τα πάνω. Έλα όμως που βγήκε προς τα κάτω ένα λάγαρος σαν ζαρκάδι. Γυρνάω, του ρίχνω έναν ντουμπλέ, τον ξεμαλλιάζω, αλλά βλέπετε τα 10άρια διασποράς που χρησιμοποιώ ήταν πολύ λίγα γι αυτό το τέρας και δυστυχώς αφού με χαιρέτησε, έφυγε. Κυνηγήσαμε μετά απ’ αυτό το περιστατικό, περίπου καμία ώρα ακόμα, όμως πουλιά άλλα δεν συναντήσαμε.
Γυρνώντας στο αμάξι όμως ήμασταν πολύ ευχαριστημένοι και ικανοποιημένοι και οι δύο, πρώτον γιατί είμαστε σίγουροι για τα σκυλιά μας ότι από εκεί που περάσαμε, πουλιά δεν αφήσαμε κι αυτό φρόντισαν να μας το αποδείξουν τα ίδια τα σκυλιά μας με τον τρόπο και τις ενέργειές τους όλο το τριήμερο και δεύτερον γιατί στο κυνήγι με σκύλους φέρμας ποτέ δεν μετράει η ποσότητα, αλλά πάντα μετράει η ποιότητα κι από αυτό δόξα τω Θεώ χορτάσαμε.
Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ σ’ αυτόν τον πραγματικά πολύ έμπειρο μπεκατσοκυνηγό, τον Τάκη τον Σβεστονώφ, που με εμπιστεύτηκε και με πήγε στα «κοτέτσια του», καθώς επίσης και στον τρόπο που μεταχειρίστηκε κυνηγετικά την BREDA μου. Επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κ. Λελούδα για τις σελίδες που μου παραχωρεί, στο καλύτερο κυνηγετικό έντυπο της χώρας μας. 

Του Νίκου Στεφανάτου 

Η απάτη της Κλιματικής Αλλαγής...

Κανείς, ποτέ, δεν αμφισβήτησε ότι το κλίμα της γης αλλάζει. Όπως είπε και ο Κουτσογιάννης, το κλίμα αλλάζει εδώ και 4,5 δις χρόνια. Και, πρώτα ο Θεός, θα αλλάζει για άλλα τόσα. Τις γνωστές αιτίες της διαχρονικής αλλαγής τις ανέφερα εδώ.
Η απάτη έγκειται ότι μερικοί σύγχρονοι ιεραπόστολοι, είτε επειδή έχουν οικονομικά συμφέροντα, είτε επειδή δουλεύουν για άλλους με οικονομικά συμφέροντα, προσπαθούν εδώ και 20-30 χρόνια, από τότε που κατέρρευσε η ΕΣΣΔ και επανενώθηκαν οι Γερμανίες, να μας πείσουν ότι κάτι διαφορετικό γίνεται από το 1800 (που, συμπτωματικά, τέλειωσε ο μίνι παγετός).
Αν έλεγε κάποιος στον ιεροεξεταστή του Μεσαίωνα που αποσπούσε μετάνοιες, ή πουλούσε συγχωροχάρτια, ότι ο Πάπας και το συνάφι του ήταν λαμόγια, δεν θα περνούσε καλά. Αλλά ο Πάπας και ο ιεροεξεταστής ζούσαν από αυτή την μπίζνα, και ο Βασιλιάς ή ο Μέγας Δουξ, ασκούσε εξουσία και φορολογούσε με αυτή την μπίζνα. Ίδια περίπτωση.
Εάν έλεγε κάποιος στο αντίστοιχο σκυλολόϊ των Αζτέκων ότι θυσιάζοντας ανθρώπους είναι ψυχανώμαλοι δολοφόνοι, σίγουρα θα ήταν το επόμενο θύμα.
Και οι ιεροεξεταστές, και τα συγχωροχάρτια, και οι ανθρωποθυσίες είχαν σαν σκοπό δήθεν τον εξευμενισμό του θείου, αλλά στην πράξη ασκούσαν ηθικό, σωματικό και οικονομικό έλεγχο σε υποτελείς. Εάν έτρωγαν τα θύματά τους, δεν πήγαινε χαμένη και η πρωτεΐνη... Να μην πω για την Ιφιγένεια που παραλίγο να της ανοίξουν την καρωτίδα για να φυσήξει αέρας... Άσε πια τον Αβραάμ.
Η επιστήμη, η αστρονομία, η γεωφυσική, η μετεωρολογία, η υδροδυναμική, ακόμα και τα μοντέλα της κλιματολογίας (ή άλλα μοντέλα) είναι απόλαυση. Οι ανθρωποθυσίες και η ανθρώπινη εκμετάλλευση είναι κάτι άλλο. Η επιστήμη που αγοράζεται και καθοδηγείται με ανώμαλες σκοπιμότητες, δεν είναι επιστήμη. Κάτι πλασιέ δικαιωμάτων άνθρακα, που εκφέρουν δοξασίες, τους θεωρώ πωλητές συγχωροχαρτιών, κοινώς, απατεώνες. Κάτι Υπουργούς Κλιματικής Αλλαγής τους θεωρώ προσκυνημένα υποκείμενα -- και εάν τα πιστεύουν κιόλας, και βλάκες.