Μια παλιά κυνηγετική ιστορία βάρους... 227 κιλών!Απίστευτη αλλά όμως αληθινή είναι η ιστορία που ακολουθεί καθώς περιγράφει την κάρπωση ενός τεράστιου μονιά που όμοιός του δύσκολα θα υπάρξει ξανά.
Οι κυνηγοί, προσπαθώντας να μοιραστούν τις κυνηγετικές τους εμπειρίες, σχεδόν πάντα αφηγούνται στους φίλους τις ιστορίες με τα κατορθώματά τους. Πολλές φορές, μάλιστα, στο ακροατήριο μπορεί να υπάρχουν και άνθρωποι που δεν ασχολούνται με το κυνήγι. Είναι όμως τέτοια η γλαφυρότητα και οι στιγμές έντασης που μεταφέρουν, που πολύ συχνά οι περιγραφές αυτές πραγματικά σε καθηλώνουν. Έτσι, σίγουρα έχουμε ακούσει κάποιον κυνηγό να περιγράφει τη στιγμή του «μπασίματος» των παπιών, το ξαφνικό σήκωμα της πέρδικας και τόσων άλλων πανέμορφων στιγμών που πραγματικά σε μεταφέρουν στον κυνηγότοπο.
Μια ιστορία που συναρπάζει
Σίγουρα όμως η πιο δυνατές ιστορίες είναι αυτές που περιγράφουν το κυνήγι του αγριόχοιρου. Έτσι μιλώντας με φίλους κυνηγούς για το κυνήγι του αγριογούρουνου σε διάφορες περιοχές της Μακεδονίας, άκουσα και μια ιστορία για έναν τεράστιο μονιά που σκοτώθηκε στις Σέρρες πριν αρκετά χρόνια. Σύμφωνα με την ιστορία το αγρίμι ζύγιζε 227 κιλά καθαρό. Με αρκετή επιφύλαξη για το μεγάλο αυτό νούμερο το Κ&Φ αναζήτησε και βρήκε τους πρωταγωνιστές αυτού του απίστευτου κυνηγιού που τελικά αποδείχτηκε πέρα για πέρα αληθινό.
Η παρέα του ‘91
Ο κ. Στέλιος Πεντερίδης που είναι μέλος της παρέας που σκότωσε το αγριογούρουνο, με μεγάλη ευχαρίστηση δέχτηκε την πρόσκληση και αφηγήθηκε στο Κ&Φ το κυνήγι του θρύλου του Μπόζντακα.
«Η παρέα μας τότε αποτελούνταν από 8 άτομα. Μπορεί σήμερα αυτός ο αριθμός να φαίνεται μικρός όμως εκείνη η παρέα του 1991 τον έκανε να μοιάζει πολύ μεγαλύτερο. Χωρίς τετρακίνητα οχήματα, cb, ακόμη και κινητά τηλέφωνα καταφέρναμε να έχουμε μεγάλες επιτυχίες. Ήμασταν όλοι αγαπημένοι φίλοι που είναι και το σπουδαιότερο σε μια παρέα κυνηγών. Ο καθένας από μας ήξερε πραγματικά να διαβάζει τα σημάδια του βουνού, να ξεχωρίζει τα χνάρια των γουρουνιών και να σηκώνει το όπλο με σιγουριά».
Καραμπαΐρα
«Μόλις είχε αρχίσει η κυνηγετική περίοδος, το Σεπτέμβρη, και η ζέστη ήταν μεγάλη. Η θερμοκρασία πολλές φορές έφτανε και ξεπερνούσε τους 32οC κάτι που δυσκόλευε πάρα πολύ τα σκυλιά μας. Από νωρίς, πριν ακόμη βγει ο ήλιος, ανεβήκαμε στους πρόποδες του Μπόζντακα (Μενίκιο όρος) και συγκεκριμένα στην περιοχή Καραμπαΐρα πάνω από το χωριό Παλιά Αναστασιά. Σε μια απόσταση αρκετών χιλιομέτρων εκτείνεται μια πραγματικά πολύ δύσκολη και αδιαπέραστη περιοχή, αφού δεν υπάρχουν δρόμοι για να μπεις στο εσωτερικό, με πουρνάρι, φουντουκιές και βελανιδιές. Το μέρος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ιδανικό για τα αγριογούρουνα, αφού προσφέρει νερό, άφθονο φαγητό –φουντούκια και βελανίδια- και κάλυψη από τα πυκνά πουρνάρια. Έτσι τα αγριογούρουνα βγαίνουν πολύ δύσκολά και πολλές φορές με πραγματικές θυσίες των σκύλων από την Καραμπαΐρα».
Το τσαντίρεμα (ιχνηλασία)
«Αφού ξημέρωσε αρχίσαμε να περπατάμε στους δρόμους του βουνού για να εντοπίσουμε τα χνάρια των γουρουνιών. Όμως η ξηρασία ήταν μεγάλη και η ιχνηλασία πάνω στο ξερό χώμα ήταν πολύ δύσκολη. Μετά από αρκετή ώρα όταν συναντηθήκαμε ξανά είχαμε ευχάριστα νέα. Είχε κάνει την εμφάνισή του ο θρύλος του Μπόζντακα», είπε ο Στέλιος.Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφερθεί ότι το συγκεκριμένο αγριογούρουνο το κυνηγούσαν για αρκετά χρόνια η παρέα του Στέλιου Πεντερίδη αλλά και άλλες παρέες της περιοχής. «Το πάτημά του ξεχώριζε αμέσως από τα άλλα γουρούνια. Στο μπροστινό πόδι είχε ένα νύχι σπασμένο και έτσι αμέσως το ξεχωρίζαμε. Εξάλλου ήταν τέτοιο το μέγεθος της πατημασιάς που ακόμη και γουρούνια 150 κιλών φαίνονταν μικρά μπροστά στο συγκεκριμένο αγρίμι», είπε ο Στέλιος και συνέχισε την αφήγησή του.
Το κυνήγι του θρύλου
«Είχαμε “κλείσει“ όλους τους δρόμους και τα μονοπάτια. Το γουρούνι ήταν μέσα σε μια πλαγιά με πυκνό πουρνάρι. Όλοι μας θέλαμε πάρα πολύ να σκοτώσουμε αυτό το αγρίμι. Το κυνηγούσαμε για περισσότερα από τρία χρόνια και μας είχε σκίσει δύο πολύ καλά σκυλιά. Αν και συνήθως τα μεγάλα ζώα είναι σχετικά αργά και δεν ορμάνε στα σκυλιά, το συγκεκριμένο αγριογούρουνο ήταν πραγματικά ένας φονιάς μέσα στο πυκνό πουρνάρι. Έτσι ελπίζαμε αυτή τη φορά να πέσει πάνω στα όπλα μας. Αφού λοιπόν κανονίσαμε και τις τελευταίες λεπτομέρειες, πήραμε ο καθένας το δρόμο για τα καρτέρια μας. Μετά από αρκετή ώρα, μια τουφεκιά από την παγάνα έδωσε το σύνθημα της έναρξης και ότι τα σκυλιά είχαν λυθεί πάνω στα χνάρια του μεγάλου ζώου».
Επιτέθηκε στα σκυλιά
Δεν πέρασε πολλή ώρα όταν ο Ντίκος, ένα γκέκικο σκυλί που είχαμε πάρει τότε από την Τουρκία με πολύ μεγάλο βιογραφικό και επιτυχίες, μαζί με άλλα δύο σκυλιά, άρχισαν να γαβγίζουν. Σύντομα το αγριογούρουνο σηκώθηκε από το γιατάκι του, μέσα στην Καραμπαΐρα και άρχισε να κατηφορίζει την πλαγιά ώσπου έφτασε κοντά σε ένα παλιό στρατόπεδο που υπήρχε στην περιοχή. Ο Ηλίας ο Κεχαγιάς είδε το ζώο και πρόλαβε να του κάνει τρεις τουφεκιές. Το γουρούνι όμως ήταν τόσο δυνατό που συνέχισε την τρελή κούρσα του. Τα τρία σκυλιά όμως το πλησίασαν πολύ και το στρίμωξαν. Ξαφνικά τα ακούσαμε να ουρλιάζουν από πόνο. Ο τεράστιος φονιάς είχε τραυματίσει, ευτυχώς ελαφρά, τα δύο από τα τρία σκυλιά μας.
Με ψυχραιμία και αποφασιστικότητα
Ο Ντίκος συνέχισε την καταδίωξη και κατάφερε να σπρώξει το ζώο σε ένα ανήλιο αδιέξοδο του βουνού.
Εκεί βρέθηκα εγώ που μετά από πολύ τρέξιμο έφτασα για να κλείσω το δρόμο στο γουρούνι. Τότε το αγρίμι δεν δίστασε και σε μια στιγμή όρμησε τρέχοντας ευθεία κατά πάνω μου. Τα έχασα. Το ζώο που έβγαζε αφρούς απο το στόμα του μπορούσε να με σκοτώσε με ένα μόνο χτύπημα. Παρ’ όλο που φοβήθηκα, έκανα αυτό που έπρεπε να κάνω. Σήκωσα το όπλο και του έριξα δύο τρίβολα φυσίγγια στην αριστερή μεριά του ζώου. Τα βόλια είχαν βρει το ζώο στη σπάλα και του έσπασαν το μπροστινό πόδι. Ωστόσο, ακόμη και χτυπημένο το ζώο, έτρεχε προς τα πάνω μου και τώρα μας χώριζαν μόλις δέκα μέτρα. Είχα ακόμη μια σφαίρα στη θαλάμη. Σημάδεψα όσο ψύχραιμα μπορούσα εκείνη τη στιγμή στο κεφάλι του ζώου και πάτησα τη σκανδάλη. Χωρίς να δω το αποτέλεσμα γύρισα την πλάτη μου και ξεκίνησα να τρέξω για αποφύγω το κίνδυνο των 227 κιλών. Όπως, όμως, γύρισα με την άκρη του ματιού μου, το είδα να πέφτει λαβωμένο βαριά δύο μέτρα πίσω από τα πόδια μου. Ο θρύλος του Μπόντακα είχε νικηθεί.
Το ζώο θρύλος
«Ακολούθησαν στιγμές μεγάλης χαράς. Όλη η παρέα μαζεύτηκε και πραγματικά δεν πιστεύαμε αυτό που βλέπαμε. Το γουρούνι ήταν τεράστιο. Έμοιαζε με ένα μοσχάρι στο μέγεθος. Όσοι ξέρουν από γουρούνια και δουν τις φωτογραφίες θα καταλάβουν για τι ζώο μιλάμε. Στη συνέχεια όμως ξεκίνησε ένας μεγάλος Γολγοθάς. Έπρεπε να μεταφέρουμε το ζώο στο δρόμο για να το πάρουμε με το αγροτικό. Έτσι το δέσαμε με σχοινιά και όλη η παρέα, 8 άντρες, το τραβούσαμε στον ανήφορο. Η ζέστη ήταν αφόρητη. Χρειαστήκαμε 4-5 ώρες για να βγάλουμε το γουρούνι στο δρόμο. Θα μπορούσαμε να το κόψουμε κάτω, μέσα στο ρέμα που το χτυπήσαμε, αλλά επειδή ήταν ένα ζώο θρύλος για την περιοχή, θέλαμε να το ανεβάσουμε πάνω ολόκληρο για να το δείξουμε και στις άλλες παρέες που το κυνηγούσαν, κάτι που δυστυχώς θα το μετανιώναμε αργότερα».Η εκδίκηση του μονιά
«Ένας από την παρέα που ήταν κρεοπώλης στο χωριό Αγριανή, ανέλαβε το έργο της εκδοράς. Αφού γδάρθηκε και ζυγίστηκε σε πλάστιγγα το ζώο, ξεχώρισαν πάνω του παλιές πληγές από δράμια και μολύβια. Κάτω από το σκληρό δέρμα του, το γουρούνι είχε ένα παχύ στρώμα λίπους που το προστάτευε. Μέσα στο λίπος είχαμε βρει καρφωμένα πολλά δράμια. Μάλιστα, μερικά είχαν περάσει στο κρέας και είχαν προκαλέσει σήψη. Έτσι αναγκαστήκαμε να πετάξουμε πάρα πολύ κρέας που δεν μπορούσε να καταναλωθεί. Λόγω, όμως, της υψηλής θερμοκρασίας που είχε εκείνη τη μέρα και του πολύ χρόνου που κάναμε μέχρι να το γδάρουμε, το κρέας του ζώου είχε ανάψει. Έτσι, δυστυχώς για όλη την παρέα, κανένας δεν γεύτηκε εκείνο το αγριογούρουνο. Εκείνο το γουρούνι-φονιάς ήταν τόσο κακό που ούτε το κρέας του δεν μας άφησε να γευτούμε.
Αναμνήσεις που δένουν για πάντα
Σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, ακόμη θυμάμαι με τόσες λεπτομέρειες και ένταση εκείνες τις στιγμές που ζήσαμε πάνω στην Καραμπαΐρα. Ο Αγγελάκης Κεχαγιάς και ο αδερφός του ο Ηλίας -δυό παιδιά από την περιοχή-, ο Αντώνης Καρράς, ο Δημήτρης Τάτσης, ο Παναγιώτης Καμπάκας, ο Παναγιώτης Μαρμαράς, ο Αποστόλης Μαραβελάκης ο τεκλεμές (το παρατσούκλι του) που δυστυχώς έλειπε εκείνη την ημέρα και εγώ ήμασταν εκείνοι που σκοτώσαμε το αγριογούρουνο βάρους 227 κιλών. Το κεφάλι του ζώου βαλσαμώθηκε και στολίζει την ταβέρνα μου στη Νεάπολη της Θεσσαλονίκης. Όποιος έχει αμφιβολία για το μέγεθος μπορεί να έρθει και να το δει. Αν γνωρίζει από γουρούνια ίσως να μπορέσει να καταλάβει τι σημαίνει ο θρύλος του Μπόζντακα».
Του Γιάννη Δρόσου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου