Στο «παιχνίδι» της μεγάλης έρευνας...

Εντυπωσιακή ήταν φέτος η «ανοιξιάτικη» αγωνιστική σεζόν για τον Ομιλο Κυνοφίλων Αγγλικών Δεικτών, που έβγαλε σε πέρας με επιτυχία ένα πολύ φορτωμένο πρόγραμμα (είκοσι και πλέον αγωνιστικές ημέρες).

 Μετά την περσινή σεζόν που δεν έγιναν αγώνες λόγω των γνωστών εσωτερικών προβλημάτων, η φετινή χρονιά ήταν καλύτερη από κάθε προσδοκία. Οι συμμετοχές έφτασαν ακόμα και τους 100 σκύλους ανά ημέρα και ανάμεσα σε αυτές ήταν αρκετές από την Ιταλία, τη Γαλλία και άλλες χώρες.

Ομως αυτό που έκανε τη φετινή διαφορά ήταν οι Αγώνες Μεγάλης Ερευνας. Σε συνδυασμό με την κατάργηση (;) των Αγώνων Πρακτικού Κυνηγίου στην καμπίσια που επέβαλε φέτος η διοίκηση του ΟΚΑΔΕ, ήταν μοιραίο να επικεντρωθεί το ενδιαφέρον στην Ερευνα Κυνηγίου (για την οποία θα τα πούμε άλλη φορά) και στη Μεγάλη Ερευνα.

Μεγάλα ονόματα Αν πριν από 12 χρόνια έλεγες σε κάποιον ότι η Ελλάδα μπορεί να γίνει το επίκεντρο των Ευρωπαίων «βαρεμένων» με αυτό το ιδιαίτερο είδος των αγώνων, σίγουρα δεν θα το πίστευε. Και όμως...
Φέτος είδαμε τα κορυφαία ονόματα όπως οι G. Baldoni, S. Girantola, R. Lobardi κλπ. Να στρατοπεδεύουν στον Λαγκαδά και να παρουσιάζουν τους σούπερ σκύλους τους στα ελληνικά τερέν. Η κακοκαιρία που επικράτησε στην Ισπανία, αλλά και το μεγάλο οικονομικό κόστος, έφεραν τους κορυφαίους κυναγωγούς στην Ελλάδα, αντιμέτωπους με τους δικούς μας που πλέον τους αντιμετωπίζουν στα ίσα. Στέλιος Αποστολάκος, Θοδωρής Μαυρίδης, Αγγελος Γονιδάκης κλπ. απέδειξαν φέτος ότι αυτό το δύσκολο παιχνίδι το κατέχουμε πλέον καλά και δεν... «μασάμε» μπροστά στα μεγάλα ονόματα.

Και άλλες φορές έχουμε γράψει τι είναι η Μεγάλη Ερευνα, αλλά ας το επαναλάβουμε για μια ακόμα φορά.
Η Μεγάλη Ερευνα λοιπόν, σύμφωνα τους οπαδούς της, πρέπει να γράφεται με κεφαλαία γράμματα, κάτι που εμείς ήδη κάνουμε, ενώ ο σπουδαίος Zurlini έλεγε ότι αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να εφευρεθεί. Στη Μεγάλη Ερευνα είναι όλα μεγάλα. Τα σκυλιά, οι κυναγωγοί, οι εκτροφείς και οι... ιδιοκτήτες.
Θεωρητικά μόνο ένα στα χίλια σκυλιά είναι κατάλληλο να τρέξει σε αυτό το είδος αγώνα. Αυτό τουλάχιστον λέγαμε πριν από δέκα και είκοσι χρόνια. Σήμερα, με τα επιλεκτικά ζευγαρώματα γεννιούνται πολλά σκυλιά που μπορούν να επιβιώσουν σε αυτό το δύσκολο «παιχνίδι».

Οι κυναγωγοί που ασχολούνται με τη Μεγάλη Ερευνα είναι αναλογικά ελάχιστοι, είτε λόγω αντικειμενικής αδυναμία είτε λόγω επιλογών είτε λόγω έλλειψης σκύλων και ιδιοκτητών. Και μη φανταστείτε ότι οι ιδιοκτήτες είναι απαραίτητο να είναι βαθύπλουτοι. Το σημαντικότερο είναι το πάθος. Βέβαια, πρέπει να έχουν τον τρόπο τους, αλλά αυτό δεν είναι το κυρίως ζητούμενο.
Πρώτα και πάνω από όλα χρειάζεται τρέλα. Και οι ιδιοκτήτες των σκύλων της Μεγάλης Ερευνας κουβαλάνε μεγάλη τρέλα. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι βλέπουν τους σκύλους τους, σπάνια έως... ποτέ. Ειδικά οι Ιταλοί ιδιοκτήτες, αφού οι αγώνες διεξάγονται κυρίως σε Ελλάδα, Σερβία, Πολωνία και Ισπανία που έχουν τα κατάλληλα τερέν.

Τα προσόντα Μεγάλες ταχύτητες, μεγάλες μύτες, μεγάλες αποστάσεις και μεγάλες αγωνίες. Οταν λύνεται ένας σκύλος και καλπάζοντας φρενάρει και κοκαλώνει σε φέρμα 800 μέτρα από τον κυναγωγό, μοιάζει με μια άσπρη κουκκίδα στον χάρτη. Τότε τα καρδιοχτύπια είναι πολλά. Σκεφτείτε μόνο τη φυσική κατάσταση που πρέπει να έχει ο κυναγωγός (ο Baldoni είναι πια 62 χρονών και 68 ο δικός μας Νίκος Κατσαρός), για να φτάσει τρέχοντας κοντά στον σκύλο και να σερβίρει σωστά για να πάρει τον πόντο.
Σκεφτείτε και τι εκπαίδευση έχει το Πόιντερ ή το Αγγλικό Σέττερ, για να φερμάρει ακόμα και για δέκα λεπτά, περιμένοντας τον κυναγωγό. Μοιάζουν υπερβολικά αυτά, αλλά είναι αληθινά. Πρέπει να τα δει κάποιος για να τα πιστέψει...

Στη Μεγάλη Ερευνα συμμετέχουν μόνο Πόιντερ και Αγγλικά Σέττερ και πολύ σπάνια κάποιο Ιρλανδικό ή Γκόρντον Σέττερ. Ειδικά τα Πόιντερ, όπως λένε πολλοί Ιταλοί συνομιλητές μας, έχουν γίνει πλέον «αγωνιστικά» σκυλιά που αναπαράγονται πλέον όχι τόσο για κυνήγι, αλλά για να βρεθούν νέοι αγωνομάχοι. Ευτυχώς στην Ελλάδα -και κατά γενική αναγνώριση- ακόμα έχουμε αυθεντικά κυνηγετικά Πόιντερ. Ας ελπίσουμε πως αυτό θα συνεχίσει να συμβαίνει...
Οι καμπίσιες... Χωρίς τις καμπίσιες δεν γίνεται τίποτε. Οπως δηλώνουν όλοι οι επισκέπτες μας και οι ξένοι αγωνιζόμενοι, η Ελλάδα έχει ακόμα τις καλύτερες καμπίσιες πέρδικες. Γιατί όμως η Ελλάδα έχει τις καλύτερες καμπίσιες πέρδικες; Διότι απλά δεν έχουν, ακόμα, μπασταρδευτεί από άστοχες και επιζήμιες απελευθερώσεις (όπως π.χ. έχει συμβεί με τον αγριόχοιρο).

Οι πληθυσμοί της βρίσκονται σε υψηλό επίπεδο κοντά στα εργοστάσια και τους οικισμούς, ενώ είναι σημαντικά λιγότερα τα πουλιά σε περιοχές που δεν υπάρχει ανθρώπινη παρουσία. Αυτό συμβαίνει για δύο λόγους: Ο πρώτος λόγος είναι η τάση αυτού του πουλιού να πλησιάζει τους ανθρώπους και τα σπίτια του μια και νιώθει περισσότερη ασφάλεια και ο δεύτερος λόγος είναι το «πελέκημα» που υφίσταται σε μέρη όπου... δεν βλέπει κανείς τους λαθροθήρες.
Οι αγώνες μάς απέδειξαν ότι αυτό το πολύτιμο πουλί μπορεί να είναι πηγή πλούτου για τη χώρα μας. Αρκεί να σημειώσουμε ότι οι δεκάδες ξένοι που έρχονται και προπονούν για μήνες δωρεάν τα σκυλιά τους στα ελληνικά τερέν, σε άλλες χώρες πληρώνουν 100 και πλέον ευρώ για να προπονήσουν μερικές ώρες τα σκυλιά τους. Χώρια το χρήμα που αφήνουν σε ξενοδοχεία, ταβέρνες κλπ.

Νίκος Φωτακόπουλος