Η ανάγνωση του έργου του William Arkwright: «το πόιντερ και οι προγονοί του» μας δίνει μια ακριβή εικόνα της γέννησης και της εξέλιξης της φυλής και κυρίως της χρησιμοποίησής της στο κυνήγι του grouse στους σκωτσέζικους κυνηγότοπους (moors).
Από την εμφάνισή του στην ήπειρο, το πόιντερ γνώρισε εξαιρετική ανάπτυξη με μεγαλύτερη εστίαση στη μεσογειακή ζώνη. Οι βρετανοί το ανακάλυψαν, οι Λατίνοι το έκαναν μόδα και η επίδραση ταλαντούχων κυνόφιλων όπως ο Salaro τελειοποίησε τη μορφολογία του άριστου αυτού σκύλου κυνηγίου.
Το πόιντερ απέδειξε σε κάθε τύπο εδάφους την προσαρμοστικότητά του στο κυνήγι. Οι εξαιρετικές αθλητικές του αρετές, του επιτρέπουν να αντιμετωπίζει εδάφη με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Έχει σαγηνεύσει τους πιο απαιτητικούς χειριστές με το στυλ του και τις ικανότητές του. Σήμερα το χρησιμοποιούμε στον κάμπο, στο βουνό στο βάλτο, στο δάσος: παντού δείχνει την απεραντοσύνη των αρετών του και του ταλέντου του. Υπάρχουν οι θερμοί θαυμαστές του που δεν δέχονται με κανένα τρόπο να κυνηγήσουν με μια άλλη φυλή.
Οι αγώνες ήρθαν πολύ αργότερα. Ξεκίνησαν από κυνόφιλους με αθλητικό πνεύμα που ήθελαν να συγκρίνουν τους σκύλους που εξέτρεφαν. Οι σκύλοι παρουσιάζονταν από τους φύλακες που ασχολούνταν με το κυνήγι. Οι πρώτοι αγώνες οργανώθηκαν την άνοιξη σε πεδινές πέρδικες. Σήμερα γνωρίζουμε την έκταση του φαινομένου αφού πολλοί και διαφορετικοί αγώνες διοργανώνονται κάθε χρονιά και μάλιστα όχι μόνο σε πεδινές αλλά σε όλες τις κατηγορίες θηραμάτων. Το κυνήγι μειώνεται, οι αγώνες εξελίσσονται. Ο στόχος των αγώνων είναι η ανάδειξη σκύλων που μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν γεννήτορες των μελλοντικών κυνηγετικών σκύλων. Δεν πρέπει να ξεχνάμε τον παραπάνω στόχο που είναι κυρίαρχος στα μάτια μου, ένα απόλυτο κριτήριο.
Από την στιγμή που ένας κυνηγός συμμετέχει για πρώτη φορά σε ένα αγώνα, η πρώτη σκέψη που έρχεται στο νου του είναι σίγουρα ότι συμμετέχει σε ένα αγώνα σκύλων ταχύτητας. Πραγματικά η ταχύτητα των κινήσεων προκαλεί αυτή την εντύπωση. Οι αποστάσεις έρευνας είναι συχνά υπερβολικές και μικρό ποσοστό θηραμάτων εντοπίζεται από τους σκύλους. Τίποτε σε αυτό το θέαμα δε θυμίζει κυνήγι: Θεωρώ ότι αυτό το συμπέρασμα είναι ανησυχητικό.
Έχω κυνηγήσει πολύ πριν γίνω κριτής και κρίνω πάντα ένα αγώνα σαν να βρίσκομαι σε ένα κυνήγι. Αυτό εξηγεί γιατί συχνά υπενθυμίζω στους κυναγωγούς τις συμβουλές του κυνηγού: βαδίζετε πιο αργά, μη χρησιμοποιείτε υπερβολικά την σφυρίχτρα.
Φυσικά εκτιμώ την όμορφη κίνηση, το όμορφο στυλ καλπασμού και φέρμας, αλλά σαν κυνηγός που είμαι δε ξεχνώ ποτέ ότι ο σκύλος εργάζεται για να μου εντοπίσει και να πυροβολήσω τα πουλιά. Σε τι χρησιμεύει σε έναν κυνηγό ένα πόιντερ που καταβροχθίζει το έδαφος με ένα καταπληκτικό καλπασμό αλλά είναι ανίκανο να φερμάρει… σε τίποτα.
Το πόιντερ στο κυνήγι.
Κατά την άποψή μου μπορούμε να φανταστούμε τον σκύλο με το μυαλό του χωρισμένο σε δύο περιοχές-πόλους δραστηριότητας που μεταφράζονται σε:
-ανάγκη για τρέξιμο
- ανάγκη για κυνήγι
Αν η ανάγκη για τρέξιμο είναι ακραία , ο σκύλος σας θα καλπάζει γρήγορα , μακριά, για πολύ ώρα και δε θα κυνηγά. Αν ισχύει το αντίστροφο και η ανάγκη για κυνήγι είναι κυρίαρχη, θα γυρίζει γύρω σας με τη μύτη στο έδαφος ελέγχοντας όλες τις αναθυμιάσεις και εξερευνώντας όλες τις πιθανές περιοχές που μπορεί να υπάρχει θήραμα.
Καταλαβαίνετε λοιπόν, ότι ιδανικά θα πρέπει να υπάρχει ισορροπία και αρμονία ανάμεσα στους δύο αυτούς πόλους. Αυτή η ισορροπία δεν είναι ποτέ στατική. Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε να αναλύουμε την συμπεριφορά ενός σκύλου όσον αφορά την συγκέντρωσή του στην αναζήτηση θηράματος.
Πολλοί σκύλοι τρέχουν αλλά δεν είναι αρκετά συγκεντρωμένοι στην αναζήτηση θηράματος. Το να τρέχουμε σκύλους σε περιοχές που δεν έχουν θήραμα δεν εξελίσσει το ένστικτο κυνηγίου. Αν το ένστικτο αναζήτησης δεν χρησιμοποιείται σε τακτά διαστήματα ο σκύλος θα παραβλέψει αυτή τη δραστηριότητα και δε θα σκέφτεται παρά μόνο το τρέξιμο, την καταβρόχθιση μεγάλων εκτάσεων χωρίς όμως να κυνηγά και να χρησιμοποιεί τη μύτη του.
Αν κατά τους αγώνες ο σκύλος τρέχει πάντα με ιδανικές συνθήκες για την εξερεύνηση του εδάφους, ξεφεύγει από τη φιλοσοφία του κυνηγίου. Εκεί θα πρέπει να εκμεταλλευτεί την εξυπνάδα του για να ξεπεράσει τις δυσκολίες που θα συναντήσει, τον άνεμο από πίσω ή ένα σύνθετο ανάγλυφο για παράδειγμα. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η χρησιμοποίηση του σκύλου στο βουνό όπου πρέπει να διαχειριστεί τις δυνάμεις του εκμεταλλευόμενος κατά περίπτωση την κατεύθυνση του ανέμου, που συχνά φυσά από τα χαμηλά και επίσης τις αλλαγές ανάγλυφου για να εξοικονομήσει δυνάμεις.
Η εξυπνάδα είναι κατά την άποψή μου η βασικότερη αρετή γιατί επηρεάζει όλες τις άλλες.
Το κυνηγητικό ένστικτο για παράδειγμα αναπτύσσεται σε νεαρή ηλικία με την συχνή επαφή με το θήραμα. Χάρη στην εξυπνάδα του θα πάρει μαθήματα από τις επιτυχίες και τις αποτυχίες του αποκτώντας αυτό που ονομάζουμε εμπειρία. Θα απομνημονεύσει τις περιοχές που κρατούν θήραμα και θα βελτιώσει την ικανότητα συνάντησης αναπτύσσοντας με αυτό τον τρόπο και το κυνηγητικό του πάθος.
Προφανώς ένας νέος σκύλος πρέπει να επιδεικνύει πρόοδο όσο έρχεται σε επαφή με θήραμα στις εξόδους του. Αν δεν εξελίσσεται σημαίνει ότι δεν είναι έξυπνος… Και οι χαζοί σκύλοι …. Υπάρχουν ήδη πάρα πολλοί. Ο κυνηγός πρέπει να βοηθά τον σκύλο να αποκτήσει εμπειρία κατευθύνοντας την έρευνά του στις κατάλληλες περιοχές που μπορεί να συναντήσει θήραμα. Όλοι ξέρουμε ότι σε ένα σταροχώραφο η πυκνότητα πεδινών αυξάνει στις άκρες, παρ’ όλα αυτά παρατηρώ σε αγώνες πολλούς σκύλους που δεν ψάχνουν τα τελευταία τριάντα μέτρα, ίσως επειδή δεν τους έχουν μάθει να το κάνουν κατά την εκπαίδευσή τους.
Μετά το κυνηγητικό ένστικτο θα μιλήσουμε για ένα βασικό όργανο του πόιντερ: τη μύτη. Η μύτη του πόιντερ , ένα εξαιρετικό ραντάρ ικανό να εντοπίσει την ελάχιστη αναθυμίαση θα έλεγα το ελάχιστο μόριο θηράματος. Πιστεύω ότι όλοι οι σκύλοι έχουν μύτη. Όλοι έχουν την δυνατότητα να αντιλαμβάνονται μια αναθυμίαση, αλλά μόνο κάποιοι είναι ικανοί να την αναλύσουν, γιατί δεν είναι όλοι έτοιμοι να το πράξουν είτε λόγω έλλειψης αυτοσυγκέντρωσης είτε λόγω έλλειψης εξυπνάδας. Ακόμη θα πρέπει να μπορούν να συνδέσουν το θήραμα με την αναθυμίασή του. Κάποιες μύτες πόιντερ προσαρμόζονται τέλεια σε συνθήκες ξηρασίας παρ’ ότι όλοι ξέρουμε ότι οι αναθυμιάσεις είναι περισσότερο αντιληπτές όταν υπάρχει κάποια υγρασία. Γι αυτό το λόγο κάποιες γραμμές είναι ξακουστές και αναζητούνται ιδιαίτερα στην Ισπανία για το κυνήγι του ορτυκιού στα υψίπεδα στης Καστίλης.
Το κυνήγι απαιτεί από το σκύλο πολλές αρετές και ειδικότερα μία που δεν εξετάζεται στους αγώνες: την αντοχή.
Πιστεύω ότι το πάθος για το θήραμα και το θάρρος είναι οι παράγοντες που δημιουργούν την αντοχή. Η θέληση για κυνήγι πολλών ωρών κάτω από βροχή και κρύο είναι μια αρετή που εκτιμάται από τους κυναγωγούς. Είναι το αποτέλεσμα του πάθους , αυτού του πάθους που θα σπρώξει το πόιντερ σας να ψάξει τις πιο πυκνές αγριοτριανταφυλλιές για κρυμμένες μπεκάτσες. Είναι σημαντικό να χρησιμοποιείτε τον νέο σκύλο σας σε δύσκολες και διαφορετικές συνθήκες, κατά προτίμηση μαζί με την μητέρα του. Αυτή θα αποτελέσει παράδειγμα και μαζί της θα κατανικήσει τις δυσκολίες του κυνηγότοπου. Αυτή θα του δείξει το θήραμα και αν είναι έξυπνος θα καταλάβει ότι για να το ανακαλύψει θα πρέπει να ξεπεράσει τις δυσκολίες που συναντά. Θεωρώ αυτή την τεχνική εκπαίδευσης βασική για την εκπαίδευση ενός πόιντερ στην μπεκάτσα. Σίγουρα μπορούμε να συναντήσουμε θήραμα σε διαφορετικούς βιότοπους, κάποιους ευκολότερους και κάποιους δυσκολότερους. Χωρίς αυτή την αρχική γνωριμία ο σκύλος θα αρνηθεί να μπει και να ψάξει δύσκολους κυνηγότοπους. Και δε χρειάζεται να σας μάθω πόσο δυσάρεστο είναι να αφήνει άψαχτους τόπους ό σκύλος μας.
Πόιντερ, σπεσιαλίστας ή σκύλος για κάθε χρήση; Αν είναι έξυπνο, το πόιντερ σας θα προσαρμοστεί σε κάθε κυνήγι. Να ξέρετε όμως ότι η συνάντηση με πουλιά εκτροφής δε θα βελτιώσει τις ικανότητές του. Σε ότι αφορά τις ικανότητες των βρετανικών φυλών (μεγάλη έρευνα και φέρμα) το πόιντερ είναι ιδανικό για την έρευνα σπάνιου θηράματος. Είναι προφανές ότι για να εκμεταλλευτεί το σύνολο των δυνατοτήτων του, ο κυναγωγός πρέπει να αφήσει το πόιντερ να εκφράσει όλο το δυναμικό του, δηλαδή να αναπτύξει μια μακρινή έρευνα με επαρκή επαφή για την εκμετάλλευσή της. Ο σκύλος πρέπει να μείνει στην υπηρεσία του αφεντικού του και αυτό να αφήσει στον σκύλο αρκετή πρωτοβουλία για την άριστη κάλυψη του εδάφους που έχει στη διάθεσή του. Δυστυχώς σε αυτό το σημείο η μεγάλη πλειοψηφία των κυνηγών δεν καταφέρνει να βρει τον κατάλληλο συμβιβασμό. Πάρα πολλοί κυνηγοί επιβάλλουν στους σκύλους τους μια πολύ κοντινή έρευνα σε απόσταση βολής, γιατί δεν εμπιστεύονται την σταθερότητα της φέρμας.
Αν είστε σίγουροι γι αυτή την βασική αρετή αφήστε το πόιντερ σας να εκφράσει το ταλέντο του και θα δείτε στο βλέμμα του την χαρά που δείχνει όταν σας υπηρετεί πλήρως. Θα δείτε στα μάτια του την ικανοποίηση από την εκπλήρωση της αποστολής του με την αξιοποίηση των απέραντων δυνατοτήτων που του χάρισε η φύση για να ικανοποιεί το κοινό σας πάθος, το κυνήγι.
Το πόιντερ διαθέτει γενικά μια εξαιρετική μνήμη. Αυτή του η ικανότητα του επιτρέπει να κερδίζει χρόνο στην εκπαίδευση, αλλά είναι επικίνδυνη αν κάνουμε λάθη. Γι αυτό είναι καλύτερο να αποφεύγουμε λάθη κατά την περίοδο εκπαίδευσης.
Αυτό το κυνοφιλικό θαύμα θα σας επιδείξει στην συνέχεια το σύνολο του δυναμικού του και ανάμεσά σας θα γεννηθεί μια απαράμιλλη σχέση.
Μια ματιά, ένα νεύμα επιβεβαίωσης στις πρωτοβουλίες του θα το κάνουν να νιώθει επιβεβαίωση και σιγουριά ώστε να ξανοιχτεί πάλι στην έρευνα που τόσο επιθυμούμε. Ποτέ δε θα ξεχάσετε τις ιδιαίτερες αυτές στιγμές πίσω από μια πραγματική κυνηγητική μηχανή.
Το πόιντερ στους αγώνες.
Στη δύση της καριέρας μου άρχισα να κρίνω και τα πόιντερ μου έχουν δώσει μια εντυπωσιακή συλλογή από εικόνες και μνήμες. Αυτή η φυλή διαθέτει με μεγάλη διαφορά την καλύτερη σχέση γεννήσεων και αποτελεσμάτων σε αγώνες εργασίας. Δηλαδή την εξαιρετική δυνατότητα χρήσης και στο κυνήγι και στους αγώνες.
Στόχος των αγώνων είναι η διάκριση των σκύλων που θα χρησιμοποιηθούν σαν γεννήτορες σκύλων κυνηγίου. Το ξανάπα: είναι σημαντικό. Οι κριτές δε πρέπει ποτέ να απομακρυνθούν από αυτή τη διαπίστωση που τους συνδέει με το κυνήγι.
Αλλά αν στο κυνήγι η βασικότερη αρετή ενός σκύλου είναι η αποτελεσματικότητά του, οι αγώνες εισάγουν και ολοκληρώνουν μια ακόμη παράμετρο: το στυλ της φυλής.
Το στυλ είναι το ρούχο του σκύλου… Ένας σκύλος χωρίς στυλ είναι ένας σκύλος χωρίς φυλή. Το πόιντερ είναι ο σκύλος που διαθέτει την ομορφότερη γκαρνταρόμπα , τις ομορφότερες συμπεριφορές, τις πιο συγκεκριμένες στη δράση, αυτή την ένταση που είναι χαρακτηριστική.
Ο πηγαίος καλπασμός μετατρέπεται μέσα σε ένα δευτερόλεπτο σε ένα περήφανο άγαλμα κυρίαρχο, τεντωμένο από ένα αόρατο σχοινί που το συνδέει με το θήραμα. Αυτό είναι το πόιντερ. Η φέρμα του ακούγεται στον κάμπο σαν τουφεκιά, η σκόνη σηκώνεται από τα πόδια του που μαρμαρώνουν από το απότομο σταμάτημα. Αυτή η τυπικότητα των χαρακτηριστικών του είναι βασική στους αγώνες προκειμένου να διακριθεί.
Οι αγώνες διαφοροποιούνται ως προς τη φύση τους και το είδος του θηράματος. Κατά την άποψή μου οι αγώνες μεγάλης έρευνας επιτρέπουν να αναδεικνύονται οι γεννήτορες καθώς οι αγώνες έρευνας κυνηγίου χρησιμεύουν στην επαλήθευση των κυνοφιλικών αρετών.
Δε μιλώ για αγώνες σε θήραμα εκτροφής που στα μάτια μου δεν έχουν κάποια ουσιαστική συμβολή στην επιλογή, παρά μόνο τη διαπίστωση ότι οι σκύλοι μπορούν να δεχθούν την απαιτούμενη εκπαίδευση.
Θα τοποθετούσα σε ξεχωριστή κατηγορία τους κλασσικούς αγώνες σε απελευθερωμένο ορτύκι. Σε αυτούς απαιτούμε μια τέλεια έρευνα από πλευράς κάλυψης του κυνηγότοπου και αξιοσημείωτες αρετές στυλ. Το συγκριμένο θήραμα δεν παρουσιάζει ιδιαίτερες δυσκολίες. Υπάρχουν άριστοι trailers σε αυτές τις δοκιμασίες κυρίως στην Ιταλία όπου και συνηθίζονται. Έχουν υψηλή δημοτικότητα γιατί το κοινό μπορεί να έρθει να παρακολουθήσει σκύλους που τρέχουν σε αγώνες μεγάλης έρευνας οι οποίοι διοργανώνονται κυρίως στο εξωτερικό. Αλλά οι trailers που συμμετέχουν σε αγώνες με ορτύκια διατηρούν πάντα αυτή την έρευνα που δεν είναι ιδανική για την αναζήτηση πεδινών: πρόκειται για την άλλη όψη του νομίσματος.
Το μπεκατσίνι, η μπεκάτσα, ο αγριόγαλος, οι φασιανοί και φυσικά οι κόκκινες πέρδικες ή οι πεδινές (γκρι) είναι θηράματα με ιδιαιτερότητες. Αποτελούν εξαιρετικά τεστ για τα πόιντερ.
Οι αγώνες σε μπεκατσίνια διεξάγονται σε βάλτους ή συχνά σε ορυζώνες της Ιταλίας. Το μπεκατσίνι είναι γενικά δύσκολο για τον σκύλο. Ο τελευταίος πρέπει να διαθέτει μια επιλεκτική μύτη. Μέσα σε αναθυμιάσεις από πολλά είδη που ζουν στο βάλτο πρέπει να συγκεντρωθεί σε αυτή που εκπέμπει το μπεκατσίνι. Ο σκύλος που χρησιμοποιείται σε αυτό το κυνήγι γνωρίζει τις περιοχές που προτιμά το είδος.
Το ίδιο ισχύει και για αγώνες μπεκάτσας όπου η γνώση του κυνηγότοπου είναι όσο σημαντικό είναι και το πάθος του σκύλου προκειμένου να ξεπεράσει τις δυσκολίες της αναζήτησης και να ψάξει δύσκολες περιοχές.
Οι αγώνες βουνού απαιτούν μια ιδιαίτερη προσαρμογή στην τοπογραφία του τόπου ειδικότερα σε ότι έχει να κάνει με τη μέθοδο έρευνας. Στους αλπικούς αγώνες σε αγριόγαλο το ύψος της βλάστησης προσθέτει δυσκολίες που δεν συναντάμε στους αγώνες πέρδικας στα Πυρηναία. Αλλά το βουνό παραμένει πάντα ένα αναμφισβήτητο πεδίο δοκιμών.
Αυτοί οι αγώνες πρέπει να παραμείνουν η εικόνα του κυνηγιού. Οι κυναγωγοί και οι κριτές πρέπει να περπατούν αργά για να επιτρέπουν μια τέλεια έρευνα του πεδίου. Είτε πρόκειται για βάλτο, δάσος ή βουνό, το πόιντερ προσαρμόζεται παντού. Στη διάρκεια της καριέρας μου έχω δει απίθανα πόιντερ και στους τρείς αυτού τύπους βιοτόπου: όλα παρουσιάστηκαν από τους ιδιοκτήτες τους που ειδικεύονταν σε αυτόν τον τύπο κυνηγιού.
Οι κριτές έχουν και εκεί μια βαριά ευθύνη. Σε τί χρησιμεύει να γίνονται διάφοροι αγώνες σε διαφορετικά τερέν και διαφορετικά θηράματα αν όλοι κρίνονται με τον ίδιο τρόπο; Σε αυτούς τους αγώνες πρέπει να υπάρχει πάντα αναφορά στο κυνήγι και να αξιολογούνται κυρίως οι ενέργειες που συμβάλλουν στο να πυροβολήσει ο κυναγωγός το φερμαρισμένο θήραμα. Ακόμη μια φορά σε τι χρησιμεύει στο κυνήγι ένας σκύλος που φερμάρει θήραμα το οποίο δε μπορούμε να πυροβολήσουμε; Σε τίποτα!
Τέλος οι αγώνες σε πεδινές την άνοιξη και το φθινόπωρο είναι οι πιο αξιόλογοι: η μεγάλη έρευνα. Η μεγάλη έρευνα την άνοιξη σε εδάφη και συνθήκες διαφορετικές: στην Ανδαλουσία, με τη γλυκύτητα του κλίματος, τις κόκκινες πέρδικες το σιτάρι και τις ελιές μετά στις μεγάλες εκτάσεις στη Beauce και στη Champagne με τον παγωμένο άνεμο και τις πεδινές που δεν επιτρέπουν την προσέγγιση, στην Ελλάδα που συνδυάζει όλες αυτές τις συνθήκες, στη Σερβία με το μεταλλικό ήχο του πετάγματος του κοπαδιού.
Μεγάλη έρευνα το φθινόπωρο στην Πολωνία ή το χειμώνα στη Γαλλία…. Ίσως οι πιο όμορφοι αγώνες για την επιλογή με αυξημένη δυσκολία. Εκτιμώ πολύ στην Πολωνία την επιβλητικότητα που χρειάζεται για το αίσιο τέλος μιας φέρμας σε ένα χωράφι με μηλιές. Απαιτείται ένα μίγμα από ηρεμία και αποφασιστικότητα για να τσιμεντώσει τη φέρμα. Αυτό το χαρακτηριστικό ενώνει τους κυναγωγούς, τους σκύλους και τους κριτές με άποψη. Οι κριτές οφείλουν να λαμβάνουν υπόψη την σοβαρότητα της αποστολής τους αντιλαμβανόμενοι το σύνολο των προσπαθειών του κυναγωγού για να φθάσει τον σκύλο σε αυτό το επίπεδο και τις οικονομικές θυσίες των ιδιοκτητών. Η μεγάλη έρευνα, όπως και το πόιντερ δεν υποστηρίζει τη μετριότητα. Όλα εξελίσσονται πολύ γρήγορα και η προσοχή πρέπει να παραμένει συνέχεια εστιασμένη. Οι κριτές πρέπει να είναι κατάλληλα τοποθετημένοι, προβλέποντας τις ενέργειες των σκύλων και να έχουν πάντα τους σκύλους στο οπτικό τους πεδίο. Οι κυναγωγοί πρέπει να περπατούν πλάι πλάι με μια λογική ταχύτητα. Πρέπει να αποφεύγουν να αποσπούν τον σκύλο με άχρηστα σφυρίγματα και να μην τρέχουν μπροστά για να δουν πού βρίσκεται ο σκύλος. Όταν όλες αυτές οι παράμετροι τηρούνται, οι άνθρωποι είτε είναι κυναγωγοί είτε κριτές επικοινωνούν στην αναμονή μιας ενέργειας που θα τους κάνει να πάλλονται από ένταση όσο εξελίσσεται. Ο κριτής έχει πάντα τη δυνατότητα να εκτιμήσει την ποιότητα. Η άποψή του θα διαφέρει μερικές φορές από αυτή του κυναγωγού και θα υπάρχουν διαφοροποιήσεις στην εκτίμηση, όμως πρέπει να πω ότι η μεγάλη πλειοψηφία των χειριστών είναι κυνόφιλοι και ακόμη και αν γίνονται κάποιες φορές λάθη η αξία των καλών πόιντερ πάντα φανερώνεται.
Οφείλω να μνημονεύσω τους ανθρώπους που με μύησαν και ειδικότερα τον Jean Pierre Bouin που μου μετέδωσε τον κανόνα: «σε περίπτωση αμφιβολίας για μια ενέργεια η αξιολόγηση πρέπει πάντα να ευνοεί τον σκύλο».
Δεν παρουσίασα το θέμα χρησιμοποίησης του πόιντερ στο κυνήγι και στους αγώνες με την ακρίβεια που θα θέλατε: λείπει ο χρόνος για να αναλυθούν όλα τα επιμέρους στοιχεία. Πρέπει να παραδεχτώ ότι ήθελα να περάσω κάποια μηνύματα.
Στον κυνηγητικό κόσμο όπως και στον κόσμο των αγώνων η ταπεινότητα μας επιτρέπει να συνειδητοποιούμε τα λάθη μας. Λάθη κρίσης, λάθη εκπαίδευσης… όλοι κάνουμε λάθη αλλά υπάρχει ένας κανόνας που πρέπει να κρατάμε πάντα στο μυαλό μας: «έχουμε πάντα κάτι περισσότερο να μάθουμε από τα καλά πόιντερ».
Ας ευχηθούμε λοιπόν οι εκτροφείς να μας προμηθεύουν για πολύ καιρό όμορφα και άξια πόιντερ που θα πλουτίσουν περισσότερο το βιβλίο με τις εικόνες του κυνηγιού και της κυνοφιλίας.
Jean Claude DARRIGADE
Πρόεδρος pointer club Γαλλίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου